"Se cativa é a Patria, un grande a soña"
Ruben Darío, El canto errante.
Capítulo 2.2
Alberte nunca fora un neno modelo. Dende que naceu, tras 17 horas de parto, deu problemas. Era intelixente e vivaracho, mais nunca amosou un interés constante por nada, o que lle levou a unha vida chea de psicólogos e tratamentos. Porén, el non era mala persoa. Simplemente, atopábase descolocado.
Un día calqueira, nunha desas sesións interminábeis, cun dos seus inumerábeis doutores, deu unha definición de sí mesmo bastante axeitada: "Nacín demasiado mozo para ver aos Beatles. Nacín demasiado mozo para Woodstock. Nacín demasiado mozo para probar a coca de Studio 54. Nacín demasiado mozo para ver a caída do muro de Berlín. Nacín demasiado mozo para ver a explosión de Internet. Que acontecimento teño eu como referente? Cal foi o impacto cultural da miña xeración? Nacimos alienados pola sociedade, ofuscados por visións comerciais, presionados por un modo de vida no que non se permite cometer erros. Na puta cultura occidental, todos sen excepción procuramos atopar un sentimento, xa sexa noso ou cara nós, que nos faga sentir especiais e poida alonxarnos de toda a merda que nos rodea. Algúns o atopan no amor, outros nas obras sociais e outros no alcohol ou nas drogas. Mais cando son eu quen está a o procurar, chámanlle enfermidade. E únicamente porque eu fun, e aínda son, consciente do que tento atopar."
E efectivamente, os doutores que lle trataban non vían procura tal. Vían un pai alcoholico, unha famila esnaquizada, e un coma que durou 15 anos. Só podían ver a un rapaz de 25 anos que pasou só máis da mitade da súa vida.
Un día calqueira, nunha desas sesións interminábeis, cun dos seus inumerábeis doutores, deu unha definición de sí mesmo bastante axeitada: "Nacín demasiado mozo para ver aos Beatles. Nacín demasiado mozo para Woodstock. Nacín demasiado mozo para probar a coca de Studio 54. Nacín demasiado mozo para ver a caída do muro de Berlín. Nacín demasiado mozo para ver a explosión de Internet. Que acontecimento teño eu como referente? Cal foi o impacto cultural da miña xeración? Nacimos alienados pola sociedade, ofuscados por visións comerciais, presionados por un modo de vida no que non se permite cometer erros. Na puta cultura occidental, todos sen excepción procuramos atopar un sentimento, xa sexa noso ou cara nós, que nos faga sentir especiais e poida alonxarnos de toda a merda que nos rodea. Algúns o atopan no amor, outros nas obras sociais e outros no alcohol ou nas drogas. Mais cando son eu quen está a o procurar, chámanlle enfermidade. E únicamente porque eu fun, e aínda son, consciente do que tento atopar."
E efectivamente, os doutores que lle trataban non vían procura tal. Vían un pai alcoholico, unha famila esnaquizada, e un coma que durou 15 anos. Só podían ver a un rapaz de 25 anos que pasou só máis da mitade da súa vida.
Subscrever:
Mensagens (Atom)
