Odio

O odio é un raio reflectido polo espello de cada conciencia individual ata que a forza de rebotar en mil espellos compón unha estraña luminosidade colectiva. Nese momento auroral non se ve máis luz ca esa luz. A partir dese instante todo conclúe ou todo nace. Non doutro xeito se gañan as batallas, menos aínda as guerras. O odio peta primeiro nunha conciencia, bate primeiro contra ela, antes de o facer noutra, rebota acto seguido e vai parar a outra máis, e desta a outra, e así ata que se entretece cohesionando as vontades, grazas a non se sabe que invisible fío. Ese fío é a aceirada luz das conciencias enfrontadas, a rede que todo o envolve é esa luz que, coma a do día, comeza e remata sendo crupuscular, reveladora da cerna da nosa conciencia humana.

O odio é o gran motor da historia. Ningún xeneral arenga ás súas tropas convocándoas ao amor fraterno. Iso fano os sacerdotes nas igrexas. E non sempre. Cando o fan, falan sabendo que teñen diante un público esencialmente composto por mulleres. Nese momento e aínda noutros, están convencidos de que lles deben que represar os sentimentos, porque se se lles desbocan pode ter lugar calquera traxedia. Ese e non outro é o raio que non cesa.

María das Batallas, Alfredo Conde.