Liberdade

"Non podes separa-la paz da liberdade, porque ninguén pode estar en paz, ó non ser que teña a súa liberdade"

El-Hajj Malik El-Shabazz aka Malcom X,
7 de Xaneiro de 1965

In crescendo

Encanta o anuncio do novo Audi S3, déixame embobado cada vez que oio isa Marcha Turca de Mozart tocada cunhas barriñas de metal ancoradas na roda do coche que vai pola Cidade do Cabo. É de verdade, non hai efectos especiais:

Honda contra o quecemento global

Leo en GpUpdate, a antiga F1racing.net, que o monopraza de Honda para a tempada de 2007, o RA107, vai levar a decoración que podedes ollar a foto que está na esquerda, e que podedes ampliar premendo nela. Alí, poderedes ver que o que leva é un Planeta Terra debuxada e sen patrocinador ningún.

Así que dúas cousas:

A primeira, que é a primeira vez en moito tempo que un monopraza non leva sponsors en F1. Haberá que ver como afecta isto ó rendemento económico da escudería, porque podería significar un aumento importantísimo do presuposto e do investimento da casa nai no deporte.

E a segunda, e máis importante, o motivo desta decoración: a concienciación contra o quecemento global. Reconforta ver como as grandes empresas comezan a tomar conciencia do grande problema que estamos a ter nesta época, e como pouco a pouco van poñendo o seu pequeno gran de area nun deporte que chega a tanta xente como é a F1.

O condutor que quería ser Deus

Onte volvín a coller un libro, após moito tempo. E foi un da editora da que vos falaba fai un tempo, a Rinoceronte Editora. O libro escollido foi O condutor de autobus que quería ser Deus, do escritor israelí Etgar Keret.


É un libro de contos moi rápido e axil, que se le moi rápido, en dúas horas eu tiñao rematado. E é unha sorpresa xa dende o comezo, pois malia o título escollido, este conto non é o de máis peso do libro, sendo o que leva todo o relato titulado "A colonia de vacacións de Keller", que trata da historia dun mozo que vive nun mundo onde só hai personas que se suicidaron, e onde vive aventuras en busca da que fora a súa namorada na Terra. A partires desta historia, o autor trata varios temas bastante difíciles, como a guerra palestino-israelí, a relixión, o amor, o sentido da vida ou a morte, sendo precisamente este último tema unha constante en tódolos relatos.

Amáis, os pequenos toques de humor que aporta grazas a situacións subrrealistas -é impagábel o ver a un Mesías propietario dun chalé no campo no que todo o día soa música trance e no que está rodeado de mulleres espidas- e ó uso da xerga xuvenil fan ós relatos aínda máis entretidos.

En definitiva, un bó libro do que gostei moito e que non pure para de ler até rematalo. Podédelo descarregar en pedeefe premendo nesta ligazón.

Por outro lado, buscando cousas sobre Etgar Keret, atopei esta entrevista en El Mundo, no que demostra ser un nacho moi simpático e ocorrente.

Sete metros

Apareces. Miro. Suspiro.

7m

Vento.Ola!Fermosura.Corazón.

Qué tal? Ben. Miro.

6m

Sorpresa. Nome. Outro nome.

Ollos. Cidade. Outra cidade.

5m

Palabra. Bolboreta.

Cabelo. Cabalo.

4m

Cine. Sorriso.

Mirada.

3m

Risa. Manos.

Frechazo.

2m

Frechazo.

Beizos

0m

Políticos

"O mago fixo un xesto e desapareceu a fame, fixo outro xesto e desapareceu a inxutiza, fixo outro xesto e rematou a guerra. O político fixo un xesto e desapareceu o mago."

Woody Allen

Cidade WiFi

Leo n'A Voz de Galicia que o Concello da Coruña ten intención de que a nosa cidade sexa unha Cidade Wifi, é dicir, que haxa Internet inarámico en toda a cidade, comezando neste ano pola Praza de Maria Pita. Algo así non tería por qué ser unha novidade, pois é algo que xa existe en cidades como Bilbao ou San Francisco, por exemplo.

Porén, esta iniciativa si que o é, porque a diferencia das outras, a rede vai ser instalada polo Concello, e non por empresas privadas con permiso e usufruto dela. O que me leva a pensar que moi posíbelmente sexa gratuíto.

Se o final é así, dareille a noraboa a Javier Losada, pois merecerao.

Quen é?

Lendo sobre o Exército Zapatista de Liberación Nacional, atopei esta declaración do Subcomandante Marcos, respondendo á pregunta de quen era realmente. Impresionante.

"Marcos es gay en San Francisco, negro en Sudáfrica, asiático en Europa, chicano en San Isidro, anarquista en España, palestino en Israel, indígena en las calles de San Cristóbal, chavo banda en Neza, rockero en CU, judío en Alemania nazi, ombudsman en la Sedena, feminista en los partidos políticos, comunista en la posguerra fría, preso en Cintalapa, pacifista en Bosnia, mapuche en los Andes, maestro de la CNTE, artista sin galería ni portafolios, ama de casa un sábado por la noche en cualquier colonia de cualquier ciudad de cualquier México, guerrillero en el México de fin del siglo XX, huelguista en la bolsa de New York, reportero de nota de relleno en interiores, machista en el movimiento feminista, mujer sola en el metro a las 10 p.m., jubilado en plantón en el Zócalo, campesino sin tierra, editor marginal, obrero desempleado, médico sin plaza, estudiante inconforme, disidente en el neoliberalismo, escritor sin libros ni lectores, y, es seguro, zapatista en el Sureste mexicano. En fin, Marcos es un ser humano cualquiera en este mundo. Marcos es todas las minorías intoleradas, oprimidas, resistiendo, explotando, diciendo "¡ya basta!" Todas las minorías a la hora de hablar y mayorías a la hora de callar y aguantar. Todos los intolerados buscando una palabra, su palabra, lo que devuelva la mayoría a los eternos fragmentados, nosotros. Todo lo que incomoda al poder y a las buenas conciencias, eso es Marcos."

--Comunicado do 28 de maio de 1994

Tres minutos

Tres días pasaran dende que chegou a túa carta. Lina. Xa ningúen daba un duro porque deras sinais de vida, pero aínda existías.

Tres meses pasaran dende que chegou a túa carta. Lina. Xa ningúen daba un duro porque deras sinais de vida, pero aínda existías.

Tres anos pasaran dende que chegou a túa carta. Lina. Xa ningúen daba un duro porque deras sinais de vida, pero aínda existías.

O meu corazón mo dicía, a miña testa mo dicía, os meus sentimentos mo dicían.

Tres días e tres minutos pasaran dende que chegou a túa carta. Xa ningúen daba un duro porque deras sinais de vida.

Tres meses e tres minutos pasaran dende que chegou a túa carta. Xa ningúen daba un duro porque deras sinais de vida.

Tres anos e tres minutos pasaran dende que chegou a túa carta. Xa ningúen daba un duro porque deras sinais de vida.

Comentarios

Sempre teño os comentarios a 0, e hai moita xente que pasa por aquí que non está acostumado á pasar por blogs de Blogger, e algúen aínda dixo fai pouco que non sabía como poñer algo aquí.

Pois ben, é sinxelo. Embaixo de cada post, hai unha ligazón que normalmente pon 0 comentarios, e que pode variar, aínda que non é o habitual. Premendo ahí, sae unha caixa de texto onde se pon o comentario. Despois, introduce-lo nome que queres, e pó-las letras que saen na foto isa, chamada captcha. Premes "publicar comentario" e listo.

Espero que con isto me deixedes algúnha cousiña máis.....

O esencial

"O esencial é invisíbel para os ollos."

O Principiño, na obra homónima
de Antoine de Saint-Exupéry

Os boleros do Bolero

Curiosa historia a do Boléro de Ravel, comezando polos seus oríxenes e rematando pola actualidade, e todo polos dereitos de autor.

É e que o Boléro xurdiu despois de que Ravel non puidese editar a obra que quería facer, o "Fandango", que era unha sorte de orquestación da Iberia de Isaac Albéniz, pero tivo de comezar dende cero porque non conseguiu os dereitos necesiarios, rematando de compoñelo en 1928.

Porén, os dereitos desta obra mestra non rematarán até 2015, é dicir, durarán 87 anos e 15 máis do que a lexislación francesa estipula.

E a quen pertencen agora eses dereitos? Boa pregunta. Resulta que na actualidade, tódolos ingresos que esta obra mestra gaña van parar a unha empresa sita nas Illas Virxes, propiedade de Jean-Jacques Lemoine, ex-presidente da SACEM (a SGAE francesa) e Alexandre Taverne. E este quen é? Nada máis e nada menos que o viuvo da enfermeira de Rabel nos tempos da súa morte. Cando morreu a súa muller, herdou todo o que ela herdara do compositor nun xuízo que durou preto de 20 anos.

Agora xa entendo porque algunha xente non quere que a propiedade intelectual mude, eles fanse millonarios grazas ó traballo de outros, e se nón, so fai falla ver a Pedro Farré.

Rinoceronte Editora

Navegando pola rede atopei á Rinoceronte Editora, unha pequena editora que ten a particularidade que de permite descarregar a maioría dos libros (en galego) que vai editando gratis dende a súa web. É unha editora pequena, que non leva máis dun ano en funcionamento, e a mágoa é que por iso aínda son poucos os libros que teñen ó dispor do usuario. Eles especialízanse en traducións, que disque saíran ó ritmo dunha obra ó mes.

Unha curiosa iniciativa da que deberían tomar exemplo moitas outras editoras, a verdade, porque atopar pedeefes de libros en galego é misión imposíbel.

Filme sobor Azaña

Lin o outro día en El País que están rodando un filme sobor Manuel Azaña, Presidente da República no 1936, cuxo título é Azaña, moi ocorrente, sen dúbida. Dirixida por Santiago San Miguel, será un relato autobiógráfico do controvertido direxente do Estado nunha etapa moi convulsa da Historia de España.

Predigo que será un filme moi polémico, dará moito que falar, e moitas veces, a xente falará palla. Nada máis que por ser quen é, verán a cinta cun prexuízo partidista que alterará a súa opinión sobre a calidade cinematográfica. Tampoco eu quero dicir que o filme vai ser bó antes de ollalo, pero só con ve-la imaxe deste post, unha foto real da rodaxe, xa sei que alomenos a ambientación vai ser excelente.

Veremos que tal, eu seguro que irei ó cinema.

Alejandra, Francisco

Parafraseando a Alejandra Pizarnik....

Francisco Francisco
Embaixo estou eu
Francisco

Con este sinxelo poema, a autora quiso describir que detrás das aparienzas e do que se pode ver por fóra, hai unha persoa totalmente distinta a que todo o mundo cre. Non sei cal é a imaxe que proxecto cara o exterior, pero embaixo de mín tamén hai unha persoa totalmente diferente que necesita cousas diferentes ás que precisan as persoas que están ó meu redor.

Quizáis sexa hora de saciar esas necesidades.

Abúrrome, e...

"Non queremos un mundo onde a garantía de non morrer de fame supón o risco de morrer de aburrimento"

Pintada en París en Maio do 68

Babel

Onte, despois de moito tempo, volvín ó cinema. E fun para ver un filme do que me falaran moi ben, Babel. E a verdade é que non me decepcionou.

Ía con moito escepticismo, porque xa se sabe que cando te poñen polas nubes algo, ó final remata por ser menos do que te din, pero atopeime cunha cinta moi ben desenvolvida, cunha trama moi enrevesada á que hai que prestarlle moita atención para segui-lo tempo da acción, que vai cara diante e cara atrás sen sequera decatarte ó non ser que te fixes nos pequenos detalliños que se remarcan nalgunhas escenas.

Por outra parte, as catro historias entreligadas, que no seu fondo tratan sobre catro problemas principais das sociedades actuais, teñen un final bastante diferente ó que eu, polo menos, esperaba. Algunha xente díxome que a trama da adolescente xaponesa estaba metida a presión. Eu persoalmente penso que por unha parte sí, pero vexo o seu comezo como unha maneira de quitarlle tensión ó asunto principal.

En resumo, un bo filme, denso, largo e moi compricado, ó que moita xente pode non gustarlle (de feito á que estaba ó meu carón, que non a coñecía, estivo durante máis da mitade do filme dicindo que a ver se remataba dunha vez, e vin a alguén marcharse da sala), pero que fai pensar, non aburre e non deixa indiferente.

Adelgazar coa Wii

Leo en El País dúas noticias curiosas na mesma ligazón.

A primeira é que nos colexios e institutos de Virxinia do Oeste van instalar videoconsolas ou máquinas recreativas co Dance Dance Revolution para que os nenos poidan facer algo de exercicio, porque din que as clases de ximnasia tradicional xa non lles gustan. Por unha parte, está ben introduci-lo concepto de modernidade e a tecnoloxía nas escolas, pero pola outra... significará isto o fin das clases de ximnasia coas que nós crecimos? Non creo que sexa bó pór ós nenos a xogar á consola en vez de ó fútbol, ó basket ou ó lacrosse, sinceramente.

A segunda é que un americano foi quen de rebaixar 4 kilos nun mes xogando a xogos deportivos na Nintendo Wii (a da foto) durante 30 minutos tódolos días. E aínda por riba, contrataronno para ser monitor de ximnasia coa Wii. Pois mira tí, xa teño excusa para pedirlle unha ós meus pais, que nos últimos tempos andan moi pesados con que adelgace, a ver se hay sorte.

Ligareite como me dea a gaña

Leo a través d'El Mundo que a Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes (ligaríaa, pero non o farei) está comezando a esixir que tódalas ligazóns que se fagan dende calquera páxina de internet teñan un formato establecido, que é unha fonte Arial en tamaño 12 e en negriña, e a dor será vermello a 155, azul a 26, verde a 23, matiz 254, saturación 189 e luminosidade 89. E aínda por enriba ameazan con tomar accións legais senón se poñen as ligazóns a eles deste xeito.

Que dicir desto? A mín persoalmente paréceme vergoñento que te queiran obrigar a poñer algo dun determinado xeito nunha páxina persoal túa. E quédome coa refelxión que fai o blogger d'El Mundo no artículo que acabo de ligar, tomarán acciones legais contra gúgel por non ligalos así?

Ben, pois por todo isto non os ligo ó principio. Ou o fago como me dea a gaña, ou a tomar vento.