Babel

Onte, despois de moito tempo, volvín ó cinema. E fun para ver un filme do que me falaran moi ben, Babel. E a verdade é que non me decepcionou.

Ía con moito escepticismo, porque xa se sabe que cando te poñen polas nubes algo, ó final remata por ser menos do que te din, pero atopeime cunha cinta moi ben desenvolvida, cunha trama moi enrevesada á que hai que prestarlle moita atención para segui-lo tempo da acción, que vai cara diante e cara atrás sen sequera decatarte ó non ser que te fixes nos pequenos detalliños que se remarcan nalgunhas escenas.

Por outra parte, as catro historias entreligadas, que no seu fondo tratan sobre catro problemas principais das sociedades actuais, teñen un final bastante diferente ó que eu, polo menos, esperaba. Algunha xente díxome que a trama da adolescente xaponesa estaba metida a presión. Eu persoalmente penso que por unha parte sí, pero vexo o seu comezo como unha maneira de quitarlle tensión ó asunto principal.

En resumo, un bo filme, denso, largo e moi compricado, ó que moita xente pode non gustarlle (de feito á que estaba ó meu carón, que non a coñecía, estivo durante máis da mitade do filme dicindo que a ver se remataba dunha vez, e vin a alguén marcharse da sala), pero que fai pensar, non aburre e non deixa indiferente.