Espertouse.
Mirou á esquerda e á dereita desconcertada. O último que lembraba era estaren a cruzar pola mitade da estrada que está na fronte da estación de autobuses. Porén, agora estaba nun sitio moi diferente, pintado de branco, tumbada nunha cama.
Chegou un doutor, o alomenos alguén que tiña pinta dun. Preguntoulle que que tal se atopaba. Xusto nese momento, un súor frío recorreulle as costas. Estaba nun hospital. Contestoulle que un pouco aturdida, pero ben. Doíalle algo a cabeza, pero nada grave.
- Que me pasou? Onde estou? - preguntou.
- Atropellouna unha moto, e a súa cabeza impactou coa estrada. Troxéronte ó Juan Canalejo, e che diagnosticamos un traumatismo cráneo-encefálico -dicía o médico mentres ollaba a historia médica, facendo que estouparan unhas veíñas no teu cerebro e entraras en coma. Críamos que non ías saír desta.
- E canto levo en coma?
Adiviñábase o sentimento de mágoa na mirada do médico. Para ela só fora un segundo, pero para o resto do mundo xa pasaran preto de 15 anos dende aquela fatídica data. Angustiouse. Nese momento, ela non se decatara do que significaban eses 15 anos. Cambios sociais e políticos, cambios de mentalidade... Porén, ela só pensaba nunha cousa, só pensaba na soidade na que se atopaba.
Na súa vida anterior, ela era unha ama de casa normal. Alomenos, de portas cara dentro. Non traballaba fóra da casa, mais as tarefas cotiás deixábana mallada sempre. Ocuparse do seu fillo, que agora tería uns 25 anos, e fregar, limpar, ir ó supermercado e todas esas “pequenas minucias” que soen face-las amas de casa chegánbanlle dabondo. No que á vida sentimental se refire, ficaba soa. Estivo casada, mais o marido era un verdadeiro cabrón ó que prefería non lembrar, e do que se divorciou ós 7 anos da voda.
O médico marchou da habitación, e ela afundiuse máis nos seus pensamentos.
Mirou á esquerda e á dereita desconcertada. O último que lembraba era estaren a cruzar pola mitade da estrada que está na fronte da estación de autobuses. Porén, agora estaba nun sitio moi diferente, pintado de branco, tumbada nunha cama.
Chegou un doutor, o alomenos alguén que tiña pinta dun. Preguntoulle que que tal se atopaba. Xusto nese momento, un súor frío recorreulle as costas. Estaba nun hospital. Contestoulle que un pouco aturdida, pero ben. Doíalle algo a cabeza, pero nada grave.
- Que me pasou? Onde estou? - preguntou.
- Atropellouna unha moto, e a súa cabeza impactou coa estrada. Troxéronte ó Juan Canalejo, e che diagnosticamos un traumatismo cráneo-encefálico -dicía o médico mentres ollaba a historia médica, facendo que estouparan unhas veíñas no teu cerebro e entraras en coma. Críamos que non ías saír desta.
- E canto levo en coma?
Adiviñábase o sentimento de mágoa na mirada do médico. Para ela só fora un segundo, pero para o resto do mundo xa pasaran preto de 15 anos dende aquela fatídica data. Angustiouse. Nese momento, ela non se decatara do que significaban eses 15 anos. Cambios sociais e políticos, cambios de mentalidade... Porén, ela só pensaba nunha cousa, só pensaba na soidade na que se atopaba.
Na súa vida anterior, ela era unha ama de casa normal. Alomenos, de portas cara dentro. Non traballaba fóra da casa, mais as tarefas cotiás deixábana mallada sempre. Ocuparse do seu fillo, que agora tería uns 25 anos, e fregar, limpar, ir ó supermercado e todas esas “pequenas minucias” que soen face-las amas de casa chegánbanlle dabondo. No que á vida sentimental se refire, ficaba soa. Estivo casada, mais o marido era un verdadeiro cabrón ó que prefería non lembrar, e do que se divorciou ós 7 anos da voda.
O médico marchou da habitación, e ela afundiuse máis nos seus pensamentos.
0 comentarios:
Enviar um comentário