Costo de güena calídas

Fai uns días saía nos medios do Estado unha historia sobre un tipo que se publicitaba para vender drogas a través duns folletos que ía deixando nos bancos e pola rúa. Tiña unha caligrafía de neno e unha ortografía tan terríbel que os propios Mossos d'Esquadra crían que se trataba dunha broma, pero aínda así decidiron investigala.

Resultou que o papel era de verdade, escrito por unha persoa case analfabeta. Cando todo isto se fixo público, desembocou nun escarnio xeral con moitísimas entradas en blogs e moitísimos fíos en foros ríndose do mal escrita que estaba.

Porén, eu non creo que sexa para tomarse a risa a cousa. Esta nota o único que fai é evidencia-la mala calidade do sistema educativo do Estado, que produce masivamente milleiros e milleros de persoas cunha cultura tan baixa que apenas saben escribir ou ler.

E a xente, mentres rindo en vez de soluciona-los problemas da sociedade para que cousas como estas non se volvan a dar.

A cor que importa

"É igual que sexas branco ou negro, a única cor que importa de verdade é o verde"

Peter Griffin

Elos

Fai moi pouco tempo, acaba de nacer un novo proxecto capitaneado por Silvio Falcón, do blog Galiza, por sempre, Galiza, chamado Elos, no que estou a participar.

Malia ter a apariencia dun blog normal e corrente, ten unha diferenza substancial co resto: é un blog colaborativo en que galegos espallados por toda a xeografía do Estado escriben coa única condición de que as entradas que se vaian escribendo comecen coa derradeira frase da entrada anterior.

A ver como sae, polo momento semella que vai funcionando. Moita sorte!

Fadas

Un día calqueira a unha hora calqueira. Dúas persoas falan.

- Non hai día no que non a estrañe.
- Normal.
- Non hai día no que non soñe que a estou a bicar.
- Normal.
- Cres que o farei algún día?
- Seguro.
- Cedo?
- Dubídoo.

A primeira persoa márchase con cara de tristura. Colle un lapis e un papel, e ponse a escribir.

"Media mañá nunha estación calqueira dunha cidade calqueira. Estaba canso, após moito tempo agardando por un tren que semellaba que nunca ía chegar. Abría e pechaba nerviosamente o libro que me acompañaba, acendía e apagaba a música que soaba nas miñas orellas compulsivamente. Fumaba cigarros e cigarros, andaba sen rumbo fixo. O café era unha constante no seu corpo neses momentos.

Acercábase a hora. Estaba tenso, moi tenso. Non sabía que me ía atopar, nin como ía reaccionar. Cinco minutos. Andaba nervioso en dirección ó andén.

Asexaba o horizonte, a ver se vía ese mastodonte de ferro. Apareceu, e comecei a tremer. A xente comezou a baixar, e de repente, apareceu cun amigo. Vaporosa, esplendorosa, leda, cun sorriso na cara. Bela, como só ela o pode ser. Miroume. Mireina de novo.

Acercouse a min e bicoume nos beizos lixeiramente. Sabía a fresa. O bico máis doce que me deran na miña vida.

Decateime de que unha fada bicárame."

5 pavos

5 pavos xustos é o que vale este blog segundo esta páxina.

Xa é bastante máis do que esperaba, contaba cun cero patatero. Aínda así, dame igual, xa que non escribo por diñeiro, escribo por desfogarme e por qué non decilo? Por alimentar o meu ego sabendo que alguén le as laretadas que me adico a escribir cando estou aborrecido.

33 anos

Hoxe fan 33 anos dende que soou o Grândola, Vila Morena de Zeca Afonso do que tanto falo no programa Límite na Rádio Renascença ás 00:20 da noite.

Hoxe fan 33 anos dende que o Exército portugués deu unha lección ó resto do mundo saíndo a defende-los dereitos dos cidadáns perante o Estado Novo dictatorial dirixido por Marcello Caetano.

Hoxe fai 33 anos dende que o pobo portugués botouse ás rúas a reclama-la liberdade e a non violencia poñendo caraveis nos cañóns dos fusís dos soldados agasallándonos ó resto do mundo cunhas imáxenes preciosas de pacifismo e vontade de cambio.

Felicidades ós portugueses.

Clases de persoas

"Hai dúas clases de persoas no mundo, boas e malas. As boas durmen mellor, pero as malas parecen disfruta-lo día máis"

Woody Allen

Sant Jordi

Hoxe, 23 de abril, é Sant Jordi. É a tradición agasallar unha rosa e un libro, e non vou ser menos.

Agasállote esa rosa que tes á esquerda, unha rosa negra, como o teu pelo.



E por suposto, un libro: Escritos de un viejo indecente, de Charles Bukowski.

Preme aquí para coller o teu agasalliño.

Nostalxia

Ás veces, a xente bota de menos certas cousas, poden ser sinxelas, poden ser as cousas máis difíciles de acadar. Pequenos recordos de momentos que marcaron a túa vida, ou simples xestos que che fixeron máis feliz.

Que as cousas saian por iniciativa propia.

Un pai sobrio. Unha tapa nun bar con xente que de verdade te aprecia e conta contigo. Un nestea e unhas galletas nun parque. Un aplauso. Unha canción. Unha discoteca. Unha cidade. Un tesouro. Un segredo.

Que alguén che demostre que lle importas.

Unha caricia. Un mimo. Un bico. Un "quérote". O empalago do inicio dunha relación. Unha sorpresa de verdade. Que ó teu carón estea unha persona deste mundo, ou do outro.

Un acto de amor tolo.

Eu tamén son humano.

20 de Abril

20 de abril del 90
hola chata, ¿como estás?
¿Te sorprende que te escriba?
Tanto tiempo es normal
Pues es que estaba aquí solo
me había puesto a recordar
me entro la melancolía
y te tenia que hablar
¿Recuerdas aquella noche
en la cabaña del Turmo?
Las risas que nos hacíamos
antes todos juntos
hoy no queda casi nadie
de los de antes
y los que hay han cambiado,
han cambiado, SI!
Pero bueno, ¿tu que tal? di
lo mismo hasta tienes críos
Que tal te va con el tío ese?
espero sea divertido
Yo la verdad, como siempre
sigo currando en lo mismo
la música no me cansa
pero me encuentro vacío
Bueno pues ya me despido
si te mola me contestas,
espero que mis palabras,
desordenen tu conciencia
Pues nada chica, lo dicho
hasta pronto si nos vemos
yo sigo con mis canciones
y tu sigues con tus sueños

300

Hostias, hostias e máis hostias.

Iso é 300, o filme baseado na banda deseñada de Frank Miller que se estreou fai unha semana.

Visual e fotograficamente espectacular, ven sendo o mesmo de sempre nestas cintas que Hollywood trae agora: sangue, suor e lágrimas no senso máis estricto das palabras.

Porén, a historia non é mala do todo, a mágoa é que se centre na batalla en sí máis que nas relacións personais das personexes, que non quedan ben definidas.

Recomendo como moito que a vexades na casa, porque eu creo que non paga a pena pagar por ela. Iso sí, se gostades duns bos efectos visuais, ide a vela.

Pautas

"Se che dan papel pautado, utiliza o outro lado"

Juan Ramón Jiménez

Teatro del Andamio

Antes o digo, antes pasa.

Na entrada na que falaba da FNAC, facía unha pequena lista de cousas que lle faltaban á cidade no ámbito comercial e cultural, e unha sala de teatro dunha compañía era unha delas.

Pois ben, a compañía Teatro del Andamio vén de inaugura-lo seu local no que se farán representacións dos seus montaxes, ademáis de traer compañías de fóra, sendo as primeiras a partires de maio. Ademáis, estableceran a primeira escola de actores d'A Coruña.

É e que paseniño....

Que mágoa

Especial sobor Zeca Afonso

Leo en Cultura Galega que a TVG e a RTP portuguesa van gravar en Pontevedra un especial sobor Zeca Afonso esta noite, que se emitirá o vindeiro día 25 de Abril coincidindo co 33 aniversario da Revolução dos Cravos portuguesa. Lembremos que Zeca Afonso foi o autor de Grândola, Vila Morena, canción da que xa falara neste blog e que serviu para dar comezo a esta revolución.

Coido que é a primeira vez que se emite algo de xeito simultáneo nas canles públicas dos dous países, así que semella que paseniño vanse estretando lazos. Ogallá dense máis inciativas deste tipo.

Tres mulleres, tres xuventudes

Tres xuventudes de tres partidos no Parlamento Galego e tres mulleres ó cargo dende que Iria Aboi accedou ó cargo de Galiza Nova.

Semella que pouco a pouco, imos regularizando a situación da muller na política galega, aínda que resten cousas por facer aínda.

Parabéns.

Nestes vídeos, as tres en acción no programa Hai debate da TVG.

FNAC

Leo n'A Voz de Galicia que xa está case a punto o primeiro FNAC d'A Coruña, e segundo a lista de tendas que pon na súa páxina web, o primeiro tamén de Galiza.

Abrirá en xuño na Praza de Lugo, dous anos após do anuncio de apertura, e no local que aparece na foto, terá uns 750 metros cadrados en dúas prantas.

Dicía na entrada do paintball que paseniño ían poñendo cousas decentes na cidade. Pois após o campo de paintball e a FNAC, cun Dunkin' Donuts, un Starbucks, unha Casa del Libro, unha sala de cine independente, un teatro propio dunha compañía, unha sala de concertos decente e unha discoteca boa na cidade doume por contento.

Actos pola República

Xa queda ben pouco para o 14 de Abril, data na que se celebra a instauración da II República Española.

En conmemoración, o Ateneo Republicano de Galicia organiza uns actos n'A Coruña ó longo de todo o día, e un deles é ó lado da miña casa, no Campo da Rata (o sitio que vos dicía na entrada d'O lapis do carpinteiro), que fica decorada con moitas bandeiras e tal, moi espectacular.

Ben, os actos que se organizan son:

- 12,00 horas- Cementerio Civil d'A Coruña:
Ofrenda floral, perante o monumento ós Mártires pola Liberdade.

- 13,00 horas- Inauguración da Casa- Museo de D. Santiago Casares Quiroga (R/Panaderas)

- 14,00 horas- Campo da Rata: Alocución conmemorativa.
D. Carlos Etcheverría Vázquez acompañado pola Junta Directiva de ARGA pronunciará un discurso perante o Monumento ós fusilados polo franquismo.

- 14,30 horas- Hotel Ciudad de La Coruña. Comida de confraternización republicana.
Prezo do cuberto, 25,00 euros.

Supoño que acudirei á inauguración da Casa Museo, e segurísimo que ó Campo da Rata. Verémonos alí, espero.

Nostalxia

"Cantas veces faime sufrir a nostalxia do que nunca vín..."

Kirk Douglas en Ulises (1955)

Paintball

Inxección de adrenalina e desestresante. Pegarlle un bolazo de pintura a alguén mentres estás agochado nunha trincheira non ten prezo. Bueno, sí que o ten, é de 28,30 €, que foi o que me custou a miña primeira experiencia no paintball que acaban de abrir n'A Coruña cidade.

É un campo pequeno, duns 1500 metros cadrados, pero xa está outro en construcción máis grande. Está sito na parte de arriba d'Os Rosais, na carretera para o Monte de San Pedro.

Semella que paseniño van poñendo cousas decentes na cidade, aínda que sexan pequenas.

Incultura americana

Unha vez máis, os americanos demostrando a súa incultura. Esta vez, son os pobres vascos os que sufren a súa ignorancia.

Nun capítulo de McGyver:



E na película Thunder in the Sun, de 1959, traducida ó castelán como El desfiladero de la muerte:

O lapis do carpinteiro

Onte, ante a imposibilidade de durmir, tocou sesión de cinema nocturno. Dous foron as películas que vín: Ulises, aquela versión clásica protagonizada por Kirk Douglas en 1954, e O lapis do carpinteiro, dirixida por Antón Reixa no 2002 e baseada na novela homónima de Manuel Rivas.

Da primeira, non moito que dicir salvo reseña-la face de parvo que se lle queda a Kirk cando lle botan as maldicións no templo de Troya.

Pero a segunda, encantoume. Unha boa historia ben levada á pantalla grande, os actores ben, cun Luís Tosar na súa liña. E logo, está o punto extra das localizacións, xa que é a única película, que eu saiba, na que sae a zona da miña casa, e iso sempre fai ilusión. Ademáis, tiven a oportunidade de vela en galego, outra cousa bastante rara. En definitiva, recoméndolla a todo o mundo.

Sen palabras

Literalmente sen palabras deixoume esta nova: Keith Richards esnifou as cinzas do seu pai de esmorga.


Miña nai.

Liberdade (2)

"Únicamente cando se perde todo somos libres para actuar"

Fight Club

Illa de Sálvora

Paréceme incrible o que están a facer coa Illa de Sálvora, que é a que está na foto (sacada da Wikipedia) que acompaña a ista entrada.

A Illa de Sálvora é unha pequeno trozo de terra sito na Ría de Arousa, que forma parte do Parque Nacional das Illas Atlánticas, é dicir, que é unha zona de importante interese ecolóxico e como tal, debe ser protexido. Agora, o debate está en quen debe se-la entidade encargada da súa protección.

I é que esta illa foi recentemente mercada por Caixa Galicia de mans do Marqués de Revilla, por 8.5 millóns de euros, para facer nela proxectos de investigación, reconstrucción do núcleo de poboación, ou proxectos de ocio. O problema é... Até que punto unha entidade privada debe ocuparse do mantemento dela? Non sería mellor que estivera en mans da Xunta? É ético sacar proveito empresarial da illa? Por outro lado, as Caixas de Aforros naceron cunha función social que a maior parte das veces cumpren á perfección, ou case. Pero, pode considerarse este caso como labor social? E, é esta unha das consecuencias do modelo neoliberal no que estamos a vivir?

Na miña opinión, este tipo de propiedades deben ser sempre da Xunta, xa sea por venda ou por expropiación. Non hai ninguén mellor que o Goberno para coidar dos intereses galegos, sexan do que sexan. As empresas, fór cal fór, ó final só teñen un obxectivo, os cartos.

Non

Porque as cancións, para seren boas, non sempre teñen que tratar sobor temáticas trascendentais, como parece semellar. Ás veces, un bó contido humorístico centrado nunha frase que é totalmente certa, pode facer un gran tema. E se aínda trae recordos da mocidade colectiva, xa non hai máis que engadir.

Aerolíneas Federales -> Non todo é o que parece.