Fadas

Un día calqueira a unha hora calqueira. Dúas persoas falan.

- Non hai día no que non a estrañe.
- Normal.
- Non hai día no que non soñe que a estou a bicar.
- Normal.
- Cres que o farei algún día?
- Seguro.
- Cedo?
- Dubídoo.

A primeira persoa márchase con cara de tristura. Colle un lapis e un papel, e ponse a escribir.

"Media mañá nunha estación calqueira dunha cidade calqueira. Estaba canso, após moito tempo agardando por un tren que semellaba que nunca ía chegar. Abría e pechaba nerviosamente o libro que me acompañaba, acendía e apagaba a música que soaba nas miñas orellas compulsivamente. Fumaba cigarros e cigarros, andaba sen rumbo fixo. O café era unha constante no seu corpo neses momentos.

Acercábase a hora. Estaba tenso, moi tenso. Non sabía que me ía atopar, nin como ía reaccionar. Cinco minutos. Andaba nervioso en dirección ó andén.

Asexaba o horizonte, a ver se vía ese mastodonte de ferro. Apareceu, e comecei a tremer. A xente comezou a baixar, e de repente, apareceu cun amigo. Vaporosa, esplendorosa, leda, cun sorriso na cara. Bela, como só ela o pode ser. Miroume. Mireina de novo.

Acercouse a min e bicoume nos beizos lixeiramente. Sabía a fresa. O bico máis doce que me deran na miña vida.

Decateime de que unha fada bicárame."