To Do List 2007: Resolución

Alá por comezos de maio, publicara neste blog unha entrada na que enumeraba cousas que gostaría de facer no 2007. Hoxe, derradeiro día do ano, é hora de botar a vista cara atrás e ollar que fixen e que non.

Estudos:

- Aprobar primeiro de filoloxía inglesa limpo.

Quedoume unha, e estou pendente da nota doutra, que eu creo que debería estar aprobada.

- Bota-la solicitude para a beca Séneca.
Nada. Espero botala a comezos deste ano, que sae de novo a convocatoria.

- Saca-lo carné de conducir.
Nada de nada.

- Aprender català a un nivel medio.
Nada. As mesmas catro palabras de sempre.

Concertos e música:

- Ir ver a Héroes del Silencio a Zaragoza.
Feito! En outubro nun marabilloso concerto na Romareda.

- Ir ver a Arctic Monkeys a Vigo.
Nada. Cando lembrei o concerto, xa pasara.

- Ir a Razzmatazz.
Nada.

Películas:

- Ver Blade Runner.
Nada. Porén, a teño baixada e lista para vela en canto atope un pouco de tempo.

- Ver as tres partes de The Godfather.
Nada. Mais xa están na lista de descargas do emule.

Política:

- Afiliarme ó BNG definitivamente.
Nada. E dubido que ao final o faga.

- Implicarme máis nos CAF.
Nada de nada. A miña mesma pasividade de sempre.

Ocio e viaxes:

- Voltar a Barcelona.
Nada.

- Voltar a Madrid.
Nada.

- Ir a Portugal.
Feito! Fun a Oporto no verán deste ano unha fin de semana.

- Voltar a un GP de Fórmula 1.
Nada. A ver se vou ao GP de Europa en Valencia en agosto do 2008.

- Voltar a xogar ó baloncesto en competicións.
Nada, mais non porque non me faltaran ganas.

- Saír unha semana polo menos de vacacións no verán fóra d'A Coruña.
Nada. Só un par de findes soltos, mais non unha semana completa.

Saúde:

- Coller forma física.
Non.

- Adelgazar.
Non moito, mais uns gramos si que adelgacei.

- Deixar de fumar.
Nada. Mais xa sei cando o vou facer.

- Beber menos nos sabados.
Feito! Nos botellóns deixei o whisky, e paseime ao mocho.

Outros:

- Convencer ós meus pais para que me deixen o coche.
Nada. É o que ten non ter carnet de conducir....

- Traballar en verán noutra cidade.
Nada.

- Remata-lo libro.
Nada. Hai uns capítulos dispersos neste blog, case deberiamos falar no 2008 de comezalo...

- Gañar un concurso do que sexa.
Nada. A sorte non é o meu.

Conclusión: Nunca se fai o que se quere na vida, xa sexa por preguiza, porque ao final te botas atrás ou porque aparecen factores esternos que cho impiden. Triste, non é?

Nas vindeiras datas, a To Do List 2008.

Nova computadora

Semella que algo non quere que actualice o blog, porque cando estaba a coller o ritmo, vai a computadora e se escaralla.... Onte xa merquei un novo, así que xa voltamos a publicar entradas.... Ou polo menos iso agardo.

Odio

O odio é un raio reflectido polo espello de cada conciencia individual ata que a forza de rebotar en mil espellos compón unha estraña luminosidade colectiva. Nese momento auroral non se ve máis luz ca esa luz. A partir dese instante todo conclúe ou todo nace. Non doutro xeito se gañan as batallas, menos aínda as guerras. O odio peta primeiro nunha conciencia, bate primeiro contra ela, antes de o facer noutra, rebota acto seguido e vai parar a outra máis, e desta a outra, e así ata que se entretece cohesionando as vontades, grazas a non se sabe que invisible fío. Ese fío é a aceirada luz das conciencias enfrontadas, a rede que todo o envolve é esa luz que, coma a do día, comeza e remata sendo crupuscular, reveladora da cerna da nosa conciencia humana.

O odio é o gran motor da historia. Ningún xeneral arenga ás súas tropas convocándoas ao amor fraterno. Iso fano os sacerdotes nas igrexas. E non sempre. Cando o fan, falan sabendo que teñen diante un público esencialmente composto por mulleres. Nese momento e aínda noutros, están convencidos de que lles deben que represar os sentimentos, porque se se lles desbocan pode ter lugar calquera traxedia. Ese e non outro é o raio que non cesa.

María das Batallas, Alfredo Conde.

A Coruña en fotos

Quizáis A Coruña non sexa o mellor sitio onde pasar unha vida, pero para pasar unhas vacacións é un dos mellores lugares que coñezo (malia que non coñezo tantos). Ten de todo, desde o único faro romano en funcionamento, até arquitectura representativa das correntes actuais, pasando por unha colexiata do ano 1150, prazas que levan tanto tempo que nin se sabe de onde lles vén o nome, un castelo en plena cidade ou galerías de 4 pisos do século XVIII que forman o maior conxunto acristalado do mundo, non en van nos chaman A Cidade de Cristal.

E isto só por mencionar o máis coñecido. Abofé que hai outras marabillas escondidas, ora que xamáis pensarías que poderías ser vistas dese modo, ora que nin as coñezas.

E eu non me decatei delo até onte, vendo varios fotologs que atopei por unha bendita casualidade. Vou mencionar dous. O primeiro deles, cidadecoruna, amósanos a urbe desde un punto de vista máis artístico que arquitéctonico, cun toque romántico que chega a emocionar, e con algunhas fotos, que para min, son de moitísima calidade (que fique en acta que eu de fotografía sei máis ben pouco, por non dicir nada). O segundo é cruniacity, que é precisamente todo o contrario. Enfocado na arquitectura e no deseño urbanístico da cidade, este fotolog amósanola como é fóra do feísmo que ás veces fai acto de presenza, unha mistura de modernidade e tradición.

Para rematar, o bonus track: brigantium, un fotolog con fotos antigas da cidade, que nos amosa que non só para o home pasa o tempo.

Merda de cidade

A Coruña, cidade con duopolio en salas de cinema. Despois, pasa o que pasa: A Coruña, segunda cidade máis cara para ir ao cinema, após Barcelona. E eu engado: e subindo.

Temos dous multicines de merda, en que só se poñen filmes comerciais taquilleiros, un de cando en vez en galego, e con precios exhorbitados tendo en conta o resto de prezos desta cidade, e o nivel dos soldos. E botáranlle á culpa ao emule e ao torrent.

Merda de cidade, cona.

Trocos

Como podedes ver, fixen uns grandes trocos ao blog hoxe. O que máis resalta é o novo template, pero non é o único: embaixo á dereita podedes ver os últimos comentarios posteados neste blog (que supoño que se actualizará moi de cando en vez, visto o número de xente que postea por aquí), e á esquerda podedes ver un pequeno extracto das miñas fotos de Flickr, que polo momento son moi pouquiñas, mais irei engadindo co tempo.

Por que estes trocos, e por que agora? Por unha simple razón, apetecíame. Pero alén diso, sei que nos últimos tempos, este blog estivo moi abandoado, con só unha ou dúas entradas ao mes. Un pouco por preguiza, outro por desidia, e outro por non saber que escribir, non actualicei o que me gustaría. Quizáis con este troco recupere a ilusión polo blog, que agora mesmo non sei onde está.

Patria

"Se cativa é a Patria, un grande a soña"

Ruben Darío, El canto errante.

Capítulo 2.2

Alberte nunca fora un neno modelo. Dende que naceu, tras 17 horas de parto, deu problemas. Era intelixente e vivaracho, mais nunca amosou un interés constante por nada, o que lle levou a unha vida chea de psicólogos e tratamentos. Porén, el non era mala persoa. Simplemente, atopábase descolocado.

Un día calqueira, nunha desas sesións interminábeis, cun dos seus inumerábeis doutores, deu unha definición de sí mesmo bastante axeitada: "Nacín demasiado mozo para ver aos Beatles. Nacín demasiado mozo para Woodstock. Nacín demasiado mozo para probar a coca de Studio 54. Nacín demasiado mozo para ver a caída do muro de Berlín. Nacín demasiado mozo para ver a explosión de Internet. Que acontecimento teño eu como referente? Cal foi o impacto cultural da miña xeración? Nacimos alienados pola sociedade, ofuscados por visións comerciais, presionados por un modo de vida no que non se permite cometer erros. Na puta cultura occidental, todos sen excepción procuramos atopar un sentimento, xa sexa noso ou cara nós, que nos faga sentir especiais e poida alonxarnos de toda a merda que nos rodea. Algúns o atopan no amor, outros nas obras sociais e outros no alcohol ou nas drogas. Mais cando son eu quen está a o procurar, chámanlle enfermidade. E únicamente porque eu fun, e aínda son, consciente do que tento atopar."

E efectivamente, os doutores que lle trataban non vían procura tal. Vían un pai alcoholico, unha famila esnaquizada, e un coma que durou 15 anos. Só podían ver a un rapaz de 25 anos que pasou só máis da mitade da súa vida.

Sinxelamente xenial

Galiza perfecamente retratada:

O mundo ó revés

Cando é nova que a circulación dunha cidade é, por un día, fluída, é que algo vai mal. Imaxinade como ten que estar isto para que algo que debería de se-lo normal n'A Coruña -e en calquera outra urbe- apareza no xornal. E é que non é un segredo que o tráfico nesta cidade é unha verdadero sufrimento tanto para o condutor como para o Concello.

Motivos? Os de sempre: mala planificación no PXOM, a aplicación de parches que son pan para hoxe e fame para mañá... Chear o subchán da cidade con aparcamentos e máis aparcamentos nunca foi unha solución para o problema do transporte. Que faremos entón cando non cheguen? E cando a cidade medre tanto que un metro xa sexa preciso? Onde o meteremos se xa escavamos todo o que se podía escavar? E ese día non está tan lonxe, cando cidades como Palma de Mallorca, que só ten 100.000 habitantes máis (agás en verán, iso si), xa o ten.

Algúns dirán: o metro lixeiro. Parece ser que vaise instalar a partires das vías do tranvía turístico que temos (sí, ese que non dá máis que perdas de presuposto). Lembremos que fai uns anos xa houbo unha proba de un par de días, que non tiñan pinta de ser máis que unha exhibición. Semella unha boa solución, pero, por onde o fas pasar? En San Andrés, onde o metes? Como o fas baixar até Adormideiras, a miña casa? E na Ronda de Nelle?

Na miña opinión, este tipo de transporte non debería ser máis que un complemento ó metro de toda a vida. E este, tarde ou cedo rematará por chegar á cidade. Por que, por unha vez e aproveitando que Busquets está a redactar un novo PXOM, non temos visión de futuro e preparamos á cidade para algo que, de seguro, ten que chegar?

Back on track

Os Diarios do Capitán Pescanova voltan a actividade após un tempo de vacacións e reflexión obrigatoria, nos que pasei totalmente de blogs, fotologs, galipedias e demáis roios, para estar a miña bola.

Así que voltamos de novo. Desfruten se queren e poden, eu tentarei face-lo mesmo.

Estados Unidos

"Resistide, soldados, Estados Unidos terá que gañar algunha guerra!"

Seymour Skinner, The Simpsons 16x19, Thank God It's Doomsday

O Teleoperador

Estaba eu hoxe todo tranquilo a iso da unha da tarde no salón da miña casa, vendo unha película, cando soa o teléfono fixo. Ao descolgar, soa unha voz con acento arxentino. Relato a conversa (non de xeito textual, pero acércase moito) facéndolle unha pequena homenaxe a El Teleoperador:

TELEOPERADOR: Hola buenos días, ¿está (a persoa que ten a liña ó seu nome)?

EU: No, no está en este momento.

TO: ¿Y con quién tengo el inmenso placer de hablar?

(As esaxeracións estaban incluídas, sí.)

EU: Con su hijo.

TO: Perfecto... Pues antes de comenzar, ¿tienes más de 18 años?

EU: Sí, ¿por?

TO: Genial.... Mis registros indican que ustedes tienen la línea contratada con Telefónica, ¿no es cierto?

(Cagámola. Venta por teléfono. Tentarei despachalo o antes posíbel.)

EU: Sí, pero estamos muy contentos con ella, y no tenemos intención de cambiar. Hasta lue...

TO: ¿Y el ordenador está con Telefónica también, no?

(Como que o ordenador? Tanto lle custa dicir Internet?)

EU: Sí, pero ya le digo que no...

TO: Muy bien, me llamo XXX, y represento a ya.com para darte una de las mejores noticias de tu vida, una de las nuevas ofertas de nuestra compañí....

(Sí, a esaxeración segue ahí. E a mellor noticia da miña vida nese intre sería que colgaras.)

EU: Le estoy diciendo que no me interesa, estoy muy bien con quien estoy.

TO: ¿Y por qué estás tan contento con Telefónica?

EU: Porque de momento no hemos tenido ningún problema, y estamos muy bien.

(Estouche a dicir que me deixes en paz delicadamente. Non te decatas polo meu tono de voz?)

TO: Pues nosotros te podemos mejorar los servicios que te está dando Telefónica sin necesidad de que la dejes.

(Sí, e de paso un chalet en La Moraleja.)

EU: No estamos interesados.

TO: Pues entonces o es que no sabes de lo que te estoy hablando o no tienes ni idea de Internet.

(Meu fillo, outra cousa non, pero a mín que me toque-lo ego tírame dun pé, vas mal por ahí.)

EU: Pues mira, no, no tengo ni idea de Internet.

(Faise un silencio tenso duns poucos segundos, isa non a agardaba.)

TO: Oye, mirá una cosa, ¿has pensado en cambiarte el tono de voz?

(Sí que se decatara, e aínda por riba pícase)

EU: ¿Y tú has pensa.....?

PIPIPI....PIPIPI

Unha mágoa que non me quedara co nome. Se o chego a saber, chamo alí de novo e lle poño unha queixa.

Musicovery

Grazas ó magnífico plugin para Firefox, o StumbleUpon, descubrín fai unha semana aproximadamente unha páxina chamada Musicovery. Nese tempo, esa páxina pasou a ser unha das máis visitadas dende o meu ordenador, sobre todo cando boto unhas mans de póquer ou estou a ler algo.

Que é Musicovery? Eles chámanse a sí mesmos Interactive WebRadio, ou sexa Radio Interactiva por Internet, o que define bastante ben a páxina. Ti chegas alí, e atopas unha especie de control de reprodutor á esquerda, e unhas instruccións de uso á dereita.

Podes elixir entre, por suposto, o xénero de música que queres escoitar, de que década queres que sexa, e se queres escoitar só cancións que foran éxitos ou tamén outras que non sexan moi coñecidas. Cando o fagas, pos o teu ánimo ou as túas gañas de bailar nuns eixos, e o reprodutor vaiche sacando cancións segundo eses parámetros.

Musicovery ten dúas versións, LoFi, de balde, e HiFi, de pago. A de pago non a probei aínda, pero mellora a que é a falla principal da versión de balde, a calidade do sonido das cancións, moi baixa. Porén, cal é a principal virtude desta web? Descubrir música non coñecida sen necesidade de estaren investigando por ahí. E precisamente é o que me adico a facer mentres xogo ó póquer.

País de pandereta

Cada día sorpréndenme mais as novas que saen nos xornais. Por se non nos chegara co do secuestro d'El Jueves (os debuxantes da portada irán a xuízo e todo), do que xa está todo dito, atopo novas que non sei como se poden dar en pleno século XXI.

Resulta que un xuíz quítalle en Murcia a custodia das fillas a unha nai por seren lesbiana. Ten que "elixir entre as fillas ou a súa nova parella". Menos mal que non hai discriminación por tendencia sexual, que se a houbera....

Por outro lado, resulta que en Ourense hai máis xefes que funcionarios e auxilares xuntos, e resulta que algúns cobran máis por complementos que por salario. Dame no nariz que é só un caso máis de malgasto dos cartos dos contribuíntes, tan típico por estes lares.

E xa, para rematar, resulta que fai 62 anos, un cura enterrou a un maquis na porta do cemiterio para que "todo o mundo puidera pisotea-la tumba do rojo". Suponse que a Igrexa non ten malicia, pero como todo o relacionado con ela, non é máis que unha tapadeira.

Así vai o país logo, se saen novas como estas, que chocan frontalmente contra o sentido común.

Como xogar mal un pocket pair decente? (II)

Se fai un tempo colgaba no blog un vídeo no que se veía a Jeniffer Tilly, xogando fatal unha mano de comezo especialmente boa, e no que quedaba en ridículo (xa coñecido como Tillydonk), colgo agora o mesmo vídeo lixeiramente modificado, xa que como non podía ser doutra forma, xa saíron versións de coña. Está en inglés, pero creo que se entende bastante ben.

Os poderes de Estado

"Comezando pola Monarquía e seguindo pola Igrexa, ningún poder nacional pensou máis que en sí mesmo"

José Ortega y Gasset

Hustle

Fai tres días, atopábame eu navegando por Peliculasonline.net, procurando algo que ollar, cando o título desta serie chamou a miña atención: Hustle (La Movida). Non sabía nin de que ía, realmente pensaba que trataba sobre discotecas ou algo así, xa que en España, esta serie a botou People+Arts, e nunca ouvira falar dela. Ten catro tempadas de seis capítulos cada unha, estando unha quinta confirmada.

Esta serie, feita pola BBC, trata de cinco timadores, os seus timos e as súas relacións persoais. Porén, a pesares de que a primeira vista semella unha serie típica, ten unha serie de factores que a fan destacar sobre outras series do xénero. Para comezar, a factura técnica é moi boa, da gusto ve-la fotografía (sobre todo a utilización maxistral da cuarta parede) e os guións enganchan sen remedio. Os momentos "ida de olla" están moi ben metidos, un exemplo, cando nun dos últimos capítulos da primeira tempada, o loiro e o chico de color comezan a bailar nun musical de película para lograr timar a un dono de casino cuxa única pasión é o cine. E por suposto, como serie inglesa, ten os seus moitísimos puntos graciosos.

A parte mala: o loiro e a moza non teñen nin idea de actuar, pero queda compensado polas boas interpretacións do resto, sobre todo dos dous máis maiores, interpretados por Robert Vaughn e Robert Glenister.

A verdade é que a recomendo, sobre todo tendo en conta que non fai falla ver tódolos capítulos seguidos. Está moi ben para tempos mortos do día nos que estás aburrido e non tes nada máis que facer.

E outro ano máis....

... que se cumple do infame día na que a democracia foi derrocada polos fascistas.

Esperemos que nunca volte a pasar.

Fullmetal Alchemist

Nunca fun moi afeccionado do anime xaponés. De feito, fóra de Oliver e Benji, Son Goku, Arale e Saint Seiya nunca vin nada. Porén, o outro día recomendáronme esta serie, Fullmetal Alchemist. E ollo, que esta entrada pode conter spoilers.

A serie trata de dous rapaces, Edward e Alphonse Elric, ós que lles morre a nai, e após estuda-la alquimia, tentan resucitala. No proceso, Alphonse, o irmán menor, perde todo o corpo, e Edward transmuta a súa alma nunha armadura, perdendo el tamén unha perna e un brazo. A partires dese momento, a serie se convirte nun viaxe para recupera-los seus corpos a través da Pedra Filosofal, que se supón que incrmente o seu poder até límites insospeitados.

O que é a serie, comeza dunha maneira bastante frouxa para ir gañanado intensidade na mitade final, aínda que o xiro argumental que lle deron na último capítulo co do mundo real no outro lado da porta, e que logo da pé ó bodrio de pelicula que fixeron e que lle da o verdadeiro final á trama, era prescindíbel. Por outro lado, o final da serie é bastante predecíbel, e dende o primeiro capítulo xa che dan pistas del. Eu adiviñeino no capítulo 14, de 51 que ten.

En definitiva, a serie vése ben, e se disfruta, chegando a enganchar, pero tampouco vos esperedes unha marabilla.

O meu primeiro torneo de poker

O venres pasado, día 13 de xuño, xoguei o meu primeiro torneo de poker en vivo, na Cervecería Penique, nunha das perpendiculares a Xoan Flórez.

Inscribíronse 31 persoas nun torneo de 10€ de buy-in máis unha recompra na primeira hora ou un add-on no primeiro descanso opcional, que agás tres ou catro fixo todo o mundo. Comezando con 2000 puntos, cegas 25/50 e 20 minutos por nivel, convertiuse nunha especie de lotopoker provocado polo pouco tempo dispoñíbel que se tiña. Citados alí ás 22, o torneo en sí comezou unha hora despois.

Estiven cómodo na primeira mesa na que xoguei. Na segunda ou terceira man, vexo AKs dende UTG, e subo 4BB. A cega pequena o ve, o resto se tira. Flop: 4c, 4d, Kh. O turn e un trébol, e o pot xa é bastante grande. O river é o Kc, o que me da o full, e o tipo entra all-in. Vexoo, pensando en que tiña cor. Efectivamente, ensina J10c, ensino o full e o tío vai facer a recompra.

Unha rolda despois, vexo 1010 dende UTG+1. Subo 4BB, e hai unha resubida dende o button, que xa estaba shortstack, e outra dende a cega pequena. Eran dous xogadores bastante agresivos preflop, así que despois de pensalo un pouco, decido tirarme, e eles dous acaban all-in preflop, ensinando AQo e par de ases. Ben tirado. Ningunha das dúas mans mellora coas comunitarias, aínda que sí sairía outro 10.

Un rato despois, e co meu stack xa polos 6000 con add-on incluído desmontan a nosa mesa, quedando unhas 18 persoas. Nesa mesa, o principio tamén me atopo cómodo, até que se van dous fóra e traen ós dous chipleaders ó mesmo tempo, e os poñen con posición sobre min. Así que decido xogar máis tight, e semella que o resto da mesa pensou o mesmo, porque convertiuse nunha loita entre eles, até que un deles foise. Un par de manos de farol, e non fixen nada máis que robar unhas cegas, cando de súpeto vexo ases negros na miña man, estando en MP1. Lanzo all-in de cara, e a cega grande o ve con AJo. Non melloran, e elimino ó tipo. Pouco despois, xa só quedaban 7 persoas, así que mesa final.

Na mesa final, entro con preto de 10000 puntos. Na primeirísima man, entranme K10 en MP2. Subo e mo ven. Flop: AQ10 rainbow, que me da proxecto gutshot de escaleira e low pair. Volvo a subir, e o que mo viu, o chipleader da outra mesa, e lanza all-in. Após pensalo un bó rato, o vexo, Tiña dobres A10. Pero o turn trae a miña escaleira, e dobro, poñendome preto dos 20000 e nunha posición cómoda para afronta-la burbulla, que tras unha hora, rompe. Quedamos os 5 dos premios. Cando quedabamos 4, veu a man que me deixou tocado, e que foi moi semellante a anterior coa que me dobrei. Q10o na man en cutoff. Subo a 4000 e me resube Ricardo a 10000 dende a cega pequena, o organizador do torneo, un xogador moi tight. Vimos o flop: AJ10 rainbow. Ambos check. O turn trae unha blank. Aposto 5000 e el lanza all-in. Quédabanme 5000 detrás, e despois de poñelo en AQ, AK, AJ ou incluso par de ases, decido tiralas, xa que Alber, que viña comiho, estaba moi short e xa lle quedaba pouco. De feito, dous mans despois, Ricardo botao cun par de ases limpeados dende a cega pequena.

Quedamos 3, Ricardo, Bea (a moza do fillo de Juan Maceiras, o que ganou o pasado Sunday Millon e o Warm Up). E as cegas xa eran 1/4 do meu stack, así que cando vexo A9 lanzo all-in de cara, que non mellora ante o AJ de Ricardo que flopea dobres parellas. Resultado final: 3º e 114 euros de premio. A gañadora final foi Bea.

Moi boa experiencia, a verdade, e coñecer a xente que comparte a túa aficción en Coruña é sempre interesante.

O importante da vida

"Gastei unha morea de cartos en autos, bebida e mulleres. O resto simplemente despilfarreino."

George Best

Exhibición de Mercedes

Navegando polo Youtube, atopei un vídeo impresionante. Neste pódese ver unha comparación de rendimento en carreira de catro dos modelos punteiros de Mercedes: o MP4-22 de Fórmula 1 conducido por Fernando Alonso, o CLK 63 AMG Black Series utilizado como Safety Car en F1 pilotado por Bernd Mayländer, o AMG Clase C de DTM dirixido por Jamie Green e o Clase C 350 de rúa conducido por Susie Stoddart.

Nel, se nos amosa a verdadeira capacidade dun Fórmula 1 diante de calquera outro tipo de coche, xa que Alonso é capaz de gañar a pesares de saír con 40 segundas de retraso e facer unha parada en boxes que os demais non fan. O xeito de adiantar ós outros tres coches na recta final é simplemente espectacular.

Este video, supoño que o porán no previo da carreira de mañá en Telecinco, xa que é subido do 4 de xullo e xa sabemos o lambecús de Alonso que son alí.

The Universal

Blur nin me gusta nin me deixa de gustar. Pero a meirande parte dos grupos e cantantes, excepto Camela, teñen sempre algunha canción que me gusta moito. Porén, The Universal, de Blur, é especial. Dende o tema, que me trae sensacións, até o vídeo, baseado en A Clockwork Orange, unha película que me encanta.

Paga a pena:

This is the next century
Where the universals free
You can find it anywhere
Yes, the futures been sold
Every night were gone
And to karaoke songs
How we like to sing along
though the words are wrong

It really, really, really could happen
Yes, it really, really, really could happen
When the days they seem to fall through you
Well, just let them go

No-one here is alone
Satellites in every home
Yes, the universals here
Here for everyone
Every paper that you read
Says tomorrows your lucky day
Well, heres your lucky day

It really, really, really could happen
Yes, it really, really, really could happen
If the days they seem to fall through you
Well, just let them go

O mozos hogano

"Pues les pasa que sus almas están presas en una trampa y eso les duele, y nadie parece comprenderles. Que sus instintos gritan a una razón que ha sido estupidizada. Que están cabreados y no pueden articularlo porque ciertas palabras están prohibidas. A los jóvenes de hoy no les importa nada porque nadie les enseña nada que de verdad valga la pena. Los jóvenes de hoy no tienen metas porque ya no quedan metas. Viven en una triste farsa y no tienen sueños a los que aferrarse. A los jóvenes de hoy se les vende esta mierda de realidad con tan bonitos eufemismos que no pueden entender por qué no son felices. Los jóvenes de hoy no se drogan, se automedican una depresión tan profunda que ni siquiera son conscientes de ella."

Descrición coincidente co que lles escribe. Fukowski, dando no cravo.

A evolución da vida

Hai certos momentos claves na vida en que unha persoa se decata de que a súa xeración xa medrou, e son un pouco máis maiores.

Lembro tres momentos deses na miña vida.

O primeiro foi cando cumprín os 10 anos. Pasei todo o día pensando en que a miña idade pasaba de ter unha a dúas cifras, en que tiña unha década de via nas miñas costas. Daquela aínda era mozo e inocente.

O segundo foi cando os meus amigos comezaron a te-lo carné de conducir e coche. Nese momento dinme conta de que xa éramos maiores de idade, que tiñamos responsabilidades reales, que xa non éramos aqueles mozos inocentes de 10 anos. Podiamos matar a alguén, ou a nós mesmos, co noso coche.

E o terceiro foi hoxe. Fai uns días, dixeronme que dúas amigas miñas casaban cos seus respectivos noivos. Pero até o momento xusto de comezar este post, non me decatara das implicacións desta nova. Unha voda significa comezar unha familia nova, entrar por fin de cheo no mundo dos teus pais e deixar o dos nenos.

Ollei para atrás, e vin o pouco que fixen na miña vida. Por suposto, depriminme.

Amor

"Nunca hai suficientes Quérotes"

Lenny Bruce

The IT Crowd

Hoxe comecei, e rematei, de ver unha serie de televisión británica chamada The IT Crowd, que se estreou o ano pasado cunha tempada de seis capítulos e da que a segunda está a piques de ve-la luz. Pódedela ver, sen precisar descarga, aquí.

Esta serie vai de dous tíos e unha moza que traballan no departamento de informática dunha grande empresa, e onde teñen de desenvolverse nun ambiente onde son marxinados e considerados como "monstruos".

Retrata moi ben as dúas típicas visións que unha persoa normal ten dun informático: o do friki desaliñado e vago, interpretado por Chris O'Dowd; e o friki cerebriño, maxistralmente encarnado por Richard Ayoade. Completa o trío de actores protagonistas Katherine Parkinson, facendo de xefa do departamento que non ten nin idea de informática.

A serie ten os seus momentos graciosos, soltando polos poros o típico humor anglosaxón que ás veces non é de fácil comprensión, máis aínda se temos en conta que polo momento só está dispoñíbel en inglés subtitulado. Porén, a maioría dos chistes informáticos son doados:

- Ola, IT. Probou a apagalo e a encendelo de novo?

Na miña opinión, esta serie está chamada a ser a vindeira serie de culto friki. Abofé.

Just like Heaven

[...]
You
Soft and only
You
Lost and lonely
You
Strange as angels
Dancing in the deepest oceans
Twisting in the water
You're just like a dream
[...]

Foder

As veces eu tamén sinto que non son capaz de encaixar. Vía Microsiervos.

A nova Fnac

Antonte inaugurouse a nova tenda da multinacional francesa FNAC n'A Coruña, que é a primeira de Galiza tamén. E, como non podía ser doutra forma, onte pasei por alí a ver que tal.

Levei moi boa impresión: dúas prantas, a -1 xigante, que ocupa todo o terreo da Praza de Lugo. Todo o que te poidas imaxinar no ámbito cultural e informático, dende vinilos antigos (vin por alí o Sgt. Peppers dos Beatles) até libros en francés e inglés pasando por unha sección adicada exclusivamente a literatura clásica cubana.

Levei moi boa impresión, a verdade, e rematei saíndo de alí cun libro baixo o brazo: El Escudo de la República, de Ángel Viñas.

Por certo, o Conselleiro Delegado da Fnac para España, Cristophe Deshayes, acaba de anunciar nunha entrevista que Marky Ramone, o segundo batería de los Ramones, estará na cidade asinando discos nunhas semanas.

Censura publicitaria

A través do excelente, como xa comeza a ser habitual, artigo de hoxe de Hernán Casciari en El País, atopo este anuncio, que, aínda que pésimo, fai unha crítica bestial a Letizia.... Por suposto, rematou censurado.

Pó

"Todo o que somos é pó no vento"

Kansas, Dust in the Wind

A Xustiza de España

Farruquito: Atropello mortal con omisión de socorro. Sentenza: 16 meses de cadea.

Cándido e Morala: Romper unha cámara de videovixilancia durante as protestas de Naval Xixón. Sentenza: 3 anos de cadea.



Mostra do que é España.

Anécdota pokeril

Hai unha lenda urbá que dí que no Main Event das World Series of Poker de 2006, un tipo, que chegara alí a través de satélites de diferentes salas en Internet, viu uns pocket rockets (AA preflop) na primeira man do torneo. O Main Event das WSOP comeza cunha estrutura de cegas de 25/50 que dura dúas horas, estando os xogadores ó comezo con 10000 fichas.

Como é normal, meteu 4BB (catro veces a cega grande, esta vez 200 fichas), pero atopouse co que o señoriño que estaba nesa posición, na cega grande, respondeulle cun all-in (xogarse tódalas súas fichas nunha soa man). O tío, após pensalo e pensalo, tirou as cartas, as mellores cartas que che poden tocar nesa situación, e dixo que el foi xogar alí para divertirse e non polos cartos, e que non quería irse na primeira xogada do torneo, que quería disfrutar do ambiente e de todo o que rodea ó maior evento do poker do mundo.

Pois eu, realmente creo que fixo ben. Tendo en conta que o tipo non era un profesional que pode deixarse 10000$, máis dun millón e medio de pesetas, e que, probábelmente, nunca volva a estar nese torneo, que menos que tentar disfrutar un pouquichiño do ambiente? Un par de ases non é unha xogada invencíbel, aínda que teñas un 81 e pico% de posibilidades de gañar, sempre queda ese 19% que pode botarte fóra e deixarte con cara de tonto sendo o primeiro que se qued fóra ós dous minutos de comeza-lo Main Event.

Se de verdade pasou, ben feito.

Os trens da Galiza

Leo en El Correo Gallego que hai un tren que une Galiza con Barcelona que leva 43 anos en servizo, en concreto dende 1964. En concreto é un Talgo III como o da fotografía, que xa se ve moi vello como podedes ver, que vai dende a Estación de San Cristóbal n'A Coruña e dende a estación de Vigo até Barcelona-Sants.

O artigo tamén fala doutras liñas que teñen máis de 30 anos, como a que une Vigo con León, e outras tamén moi antigas, como a que leva d'A Coruña a Monforte.

A estas alturas, isto é algo ó que xa estamos acostumados. Os trens son só a punta de lanza do atraso nas infraestruturas galegas, con estradas de fai moitísimo tempo, liñas de tren non renovadas dende os tempos de Mari Castaña, accesos ás cidades insuficientes e moitísimas cousas máis que agora deixo no tinteiro. Xa non nos sorprende nada sobor este tipo de cousas.

E o peor é, que cando o Goberno galego anuncia que se van renovar todos estes trens, España dí que nanai. Pois moi ben.

Heroes

Coincidindo co comezo da emisión de Heroes na TVG o vindeiro xoves 14 de xuño, estiven vendo a primeira tempada nunha destas webs nas que se poden ver cousas en DivX sen necesidade de descargalas ó teu PC. Que conste que non foi premeditado, se chego a saber antes que a ían dar, non a vexo.

Atención, porque esta entrada pode conter spoilers, se non viches a serie e tes pensado vela na Galega, ti verás ó que te expós.

Bueno, pois o primeiro comentar que me parece un serión, pero mal rematada e, especialmente, cunha trama que non me gustou nada e que semella estar metida con calzador: a de DL, Niki/Jessica e Micah. Pásalles de todo, para que o final, ó único que ó que estean destinados a facer é que o neno poña a man nunha máquina de voto para que Nathan Petrelli gañe ás eleccións. Sóame moi forzado, e as partes nas que saen eles son moi lentas.

Na outra man esta Hiro Nakamura e o seu amigo Ando. Alén dos xogos de palabras en inglés Hiro/Hero, este personaxe é un dos máis carismáticos e entrañábeis dos últimos tempos na televisión. O seu xeito de coloca-las gafas cando as ten a medio caer, unido ó seu xesto de esforzo cada vez que fai uso dos superpoderes e á súa personalidade, ó mesmo tempo teimuda e valente que cariñosa e fiel, fan del que sexa un dos personaxes que lembraremos durante moito tempo. Iso sí, chirrioume o "Fíxeno" en lugar do seu "Yatta" característico. Ademáis é o personaxe máis indispensábel da serie, xa que sen el non se poderían dar esas mudanzas de espazo e tempo que de súpeto se dan. E despois está o Hiro do futuro, que é un contraste total con él, e que amosa os cambios que se poden dar se non cumpre a súa misión.

E é precisamente o capítulo no que se adiantan 5 anos ó tempo real, na miña opinión, o mellor de toda a tempada. Five Years Gone, o episodio número 20, pega un cambio de tempo e nos ensina que pode pasar se ó final Peter Petrelli explota e destrúe Nova Iorque. Porén, o season finale é moi frouxo, sen apenas a emoción que a serie porporciona na meirande parte dos moitísimos cliffhanger que aparecen ó longo de toda a tempada.

En definitiva, doulle moi boa nota, que sería perfecta se non fora polo final. Xa veremos a segunda tempada, da que se nos da un adianto de preto dun minuto e medio cando remata o derradeiro capítulo desta.

Lectura

"Ama-la lectura é trocar horas de hastío por horas de inefábel e deliciosa compañía."

John Fitzgerald Kennedy

Entrada 101

E agora sí, facemos repaso dos 101 primeiros posts deste blog.

Se teño de ser sincero, nos comezos, eu cría que este blog non ía durar moito, ó igual que lle pasou ós meus primeiros intentos. Porén, após 100 entradas, aínda teño moita corda para escribir, que nos comezos era o principal obxectivo desto. Mais, alén diso, teño de darlle ás grazas a Núria por animarme a comezalo e a mantelo.

Fai poucos días, menos de dúas semanas, o robot de google pasouse por aquí e introduciu este blog na súa base de datos para as procuras. A consecuencia directa disto foi que nese tempo, as visitas pasaron dende unhas 400 ás preto de 1100 que sinalan o contador de abaixo á dereita agora mesmo.

En canto ós contidos, todo tipo de temas tocáronse neste blog, dende política ou cousas de internet até literatura ou cine. Iso é porque isto é un blogue personal, e non pretendo centralo no só tema, simplemente que escribir as miñas cousas nel. Non pretendo nin gañar cartos, nin que este se convirta nun blog de referencia no blogomillo nin nada dese tipo, só escribir. E polo tanto, así seguirá.

E agora, unhas cantas curiosidades:

A procura máis rara en Google que levou ó meu blog: Video de mosquitos volando
A páxina máis visitada alén da portada: Poema dos tres tristes tigres
Motor de búsqueda máis utilizado para chegaren aquí: Google
País dende o que se reciben máis visitas: España
Sistema operativo máis utilizado polos visitantes: Windows XP
Navegador máis utilizado polos visitantes: Microsoft Internet Explorer 6
REsolución de pantalla máis utilizada polos visitantes: 1024x768

Entrada 100

Ía escribir un pequeno artigo de autobombo para celebra-la entrada número 100 do blog, pero onte mirei unha foto túa, e dinme conta de que alén dos Diarios do Capitán Pescanova, hai unha cativiña que merece hoxe aínda máis unha entrada.

Ás veces, cando falo con xente que non te coñece, pregúntanme o teu nome. Eu nunca contesto o mesmo, e non porque non me lembre del, senón que me deixo levar polos meus pensamentos e sentimentos, e contesto o primeiro que vén á miña mente. Poucas veces podo evitalo, qué lle imos facer. De feito, canto máis o penso, menos quero evitalo, xa que iso non é máis que un reflexo do moito que inflúes na miña vida cotiá.

Para mín chámaste República, se falamos de política.
Chámaste Bondade, Soliedariedade, Igualdade ou Liberdade se falamos de como eres.
O teu nome é Amor, Dozura, Cariño, Paixón, Bico ou Mimo se falamos de nós.

Aínda que tamén Esperanza, Vida, Estabilidade ou Futuro se falamos do que me aportas.

E por suposto, Anxiño, Cativiña ou Ruliña, se falamos entre nós.

Porén, hoxe e só hoxe, chámaste 1 e pico. E sempre que penso en ti neste día, quixera que te chamaras 24, quixera que estiveras na miña vida dende que naciches.

Velaquí o meu regalo:

Cuatro años de felicidad intercalada
Cuatro años de desconfiadas miradas
Y una historia de amor interrumpida
Maldita sea, maldita sea mi vida.

Y una rosa nació entre mis manos
Y sus púas mi sangre han derramado
Sangre que brota del fondo del corazón
Maldita sea, que paso con mi razón.

Tranquila mi vida
He roto con el pasado
Mil caricias pa decirte
Que siete vidas tiene un gato
Seis vidas ya he quemado
Y esta ultima la quiero vivir a tu lado, Oh, oh.

Y ahora me encuentro en medio de este lago
Con los pelos de punta recuerdos del pasado
Con la frente arrugada mirando la explanada
Pensando en ella que me dio todo por nada
No puedo olvidar tu cuerpo desnudo

Me revienta pensar quien puede estar
Encima de ti
Cuando pienso que alguien te puede probar
Te lo juro, que el corazón se me hace un nudo.

Tranquila mi vida
He roto con el pasado
Mil caricias pa decirte
Que siete vidas tiene un gato
Seis vidas ya he quemado
Y esta ultima la quiero vivir a tu lado. Oh, oh.

Fotos que definen á Historia

A través de Menéame, atopei un fío nun foro irlandés sobre política chamado Politics.ie, titulado "Pictures that define History" (Fotos que definen á Historia). Nel, os foreros van facendo unha recopilación de tódalas fotografías que ó longo da Historia foron inmortalizando momentos claves que cambiaron o rumbo do mundo.

Entre elas, podemos atopar moitas moi coñecidas, e outras que, alomenos para mín, non o son tanto, pero igual de impactantes. Velaquí algúns exemplos:


O Exército Vermello Soviético iza a súa bandeira no Reichstag no fin da Segunda Guerra Mundial.


Un cidadán chino prántase diante dos tanques do exército durante as Protestas da Praza de Tian'anmen.


Un paxaro carroñeiro acecha a un neno que está apiques de morrer de fame.

E a miña preferida:

O Miliciano Descoñecido, de Robert Capa.

Director por un día

Segundo leo na edición dixital do 20 minutos, o día 31 de Maio déronlle, por un día, a dirección do diario Bild, un dos máis importantes de Alemaña, ó músico irlandes, Bob Geldof, que tamén é activista político.

Cal foi o resultado? Unha portada impactante que chama a atención sobor o problema da fame en África, que cada día mata a 30000 persoas, 10 veces máis das que morreron no atentado do 11S, e 100 máis das que morreron no 11M.

Esta portada coincide coa reunión do G8 que está a ter lugar en Alemaña, e o obxectivo de Geldof foi chama-la atención non só dos lectores, senón tamén dos políticos que estarán presentes alí.

El dí que funcionará, eu non o teño tan seguro. Todos sabemos que os políticos só miran por eles mesmos, e que a soliedariedade entre países apenas existe. Pero é boa iniciativa, porén.

Xamáis

"Xamáis é só siamax, dito do revés."

Gregory House, 3x19, Act Your Age

Joox

Imaxinade un Youtube no que os vídeos en troques de en Flash estean en DivX. Imaxinade agora que en vez de videos, nesa páxina estiveran colgados todo tipo de filmes e series. Pois xusto iso é Joox, unha web que permite ver películas e series nunha calidade asombrosa e sen necesidade de descargas, só a través deo teu ordenador.

Dúas das características que máis me chamaron a atención son que aínda que non fai falla para ve-los filmes e as series, pódense descargar de alí directamente; e que a función de pantalla completa é realmente pantalla completa, é dicir, non hai ningún control do reproductor que esté a amolar mentres vemos os contidos, como pode pasar en Youtube.

Cal é a pega? Que polo momento a meirande parte dos contidos están en inglés, e sen subtítulos. Pero supoño que en canto comece a ser un pouco coñecida irán saíndo contidos en castelán ou incluso en galego.

Aproveitade agora, porque semella que non vai durar moito aberta.

Enero en la playa

Y tu piel es blanca como esta mañana de enero demasiado hermosa como para ir a trabajar. Sin pestañear hablamos con el jefe un cuento chino y, como niños, nos volvemos a acostar. Se supone que debía ser fácil ¿Tienes frío? Pero a veces lo hago un poco difícil. Perdón. Suerte que tú ríes y no te enfadas porque eres más lista y menos egoísta que yo ¿Todavía tienes frío? Bueno, cierra los ojos un minuto que te llevo a un lugar.

Imagina una calita, yo te sirvo una clara. Es verano y luce el sol, es la costa catalana. Estamos tranquilos, como anestesiados. Después del gazpacho nos quedamos dormidos mirando el Tour de Francia en la típica etapa donde Lance gana imponiéndose al sprint con un segundo de ventaja en el último suspiro colgándose a sus hombros el maillot amarillo. De nuevo al chiringuito, un bañito, un helado de pistacho y un partido al futbolín. Lanzamos unos frisbis, jugamos a las cartas y acabamos cenando sardinas y ensalada. Bebemos, dorados. Hablamos, callados. La luna, la sal, tus labios mojados. Me entra la sed y pido una copa y España se queda en cuartos en la Eurocopa.

Pero nos da igual, hoy ganaremos el Mundial. Subimos a casa, hacemos el amor y sudamos tanto que nos deshidratamos. El tiempo se para, el aire no corre. Mosquitos volando y grillos cantando y tú a mi lado muriendo de sueño. Cansada, contenta, me pides un cuento y yo te lo cuento, más bien me lo invento. Te explico que un niño cruzó el universo montado en un burro con alas de plata buscando una estrella llamada Renata que bailaba salsa con un asteroide llamado Julián Rodríguez de Malta. Malvado, engreído, traidor y forajido. Conocido bandido en la vía láctea por vender estrellas independientes a multinacionales semiespaciales. Y te duermes�

Vivan las noches. El sol, la sal en tus labios.
Vivan las noches. El sol, la sal en tus labios.
Vivan las noches. El sol, la sal en tus labios.
Vivan las noches. El sol, la sal en tus labios.
Vivan las noches. El sol, la sal en tus labios.

Al principio, como siempre, dormimos abrazados y cuando ya suspiras me retiro a mi espacio. Me gusta dormir solo a tu lado de la cama, de esta cama ahora repleta de mantas en esta mañana fría, fría, fría, congelada, congelada.

O poder do mar

Chegáronme dez segundos desta canción para saber que é un dos mellores grupos novos que escoitei no que vai de ano: Facto Delafé y las Flores Azules.

En concreto, esta canción chámase Mar El Poder Del Mar.

Resultados

Pois xa temos os resultados das eleccións n'A Coruña:

PSdeG-PSOE: 11 escanos
PPdeg: 10 escanos
BNG: 6 escanos

Polo tanto, o PSOE perde a absoluta que tiña dende fai 24 anos, indo os votos para o PP. Se se pensa ben, o que pasou non é ningunha sorpresa, xa que o voto conservador do PSOE que antes aglutinaba Paco Vázquez, marchouse do PSOE ó PP, xa que Javier Losada non é tan de dereitas como o fora Paquiño.

Mentres, o BNG mantense ó marxe da loita nos seus 6 escanos na enésima candidatura seguida de Quique Tello, IU sobe aínda que non dabondo para conseguir edil, e o PG, a pesares da súa tremenda campaña en castelán, decepciona. Precisamente niso creo que fallou a campaña de Carlos Marcos, amosar unha incoherencia total facendo xa dende o comezo o contrario do que se supón que é a ideoloxía do partido.

Ben, pois é máis que posíbel que Losada revalide a súa alcaldía grazas a un pacto co BNG. Este é unha oportunidade de ouro para os nacionalistas herculinos, para proxectarse como verdadeira alternativa. Ademáis, pode traer aires novos á cidade. Veremos por fin unha verdadeira labor de normalización do galego por parte do goberno municipal? Deixaranse de tantas merdas co topónimo? Ogallá.

O poder

"A imaxinación ó poder"

Pintada durante Maio do 68

A miña xornada electoral

Hoxe é día de eleccións.

En Galiza só houbo eleccións locais, á diferenza das chamadas comunidades non históricas, nas que tamén hai autonómicas.

Eu, como cidadán d'A Coruña, exercín o meu dereito ó voto. Pero esta vez, fíxeno dunha maneira diferente, pois non me adiquei simplemente a darlle o DNI e o sobre ó Presidente da mesa electoral.

A miña historia comeza ás 7:40 da mañá na parada do autobus da Praza de Pontevedra após dunha noite de marcha. Mentres estaba a agardar polo bus vermello, ollei o reloxo, e decateime de que os colexios electorais estaban a piques de abrir.... ou iso cría, alomenos. Así que pensei que sería mellor ir votar xa e durmir todo o día.

Cheguei ás 8 clavadas ó Instituto de Adormideras, crendo que ía poder votar e ir durmir. Pero non, ás votacións comezaban ás 9, así que decidin quedar e ver como era todo o proceso de conformación das mesas electorais. 5 minutos despois aparecía o primeiro interventor, un do Partido Popular. Desexeille boa sorte, e dixenlle que lles ía votar a eles, a ver que me dicía. Deume a man, e díxome que daba gusto ver como a xuventude se mobilizaba para votar por España. Escapouseme unha lixeira gargallada.

Mentres se conformaban as mesas e a maioría dos suplentes marchaban do instituto cun aire e unha faciana de alivio, ían chegando os demáis interventores dos partidos. Resulta que un dos do BNG é Breixo, un dos responsábeis de Galiza Nova n'A Coruña, veciño e amigo meu da infancia. Falo con él, e ten problemas para votar porque é interventor da mesa na que lle tocaría facer efectivo o seu dereito, ou algo así. Vaise a solucionalo, e eu saio a fumar un cigarro fóra.

Mentres estaba a papar frío, absorto nos meus pensamentos, dentro están a montar as cabinas electorais. Son preto das 8:40, e as forzas da orde fan por primeira vez a súa aparicion. En concreto, chega un policía nacional, que entra e inmediatamente volta a saír cunha bolsa de deportes que leva a un coche. Cando regresa, paroo e preguntolle cal é a súa función no colexio, ó que me contesta (nun perfecto galego, o que é de agradecer) que el só tiña que vixiar que todo fora correcto e que non houbera incidentes; así como vixia-las papeletas.

Volta cara dentro, e eu, que xa rematara o cigarro, volto con él, e sitúome xunto a unha das cabinas electorais vendo todo o que esta a pasar. Miro a ver que papeletas colocaron, e resulta que nunha das dous non hai ningunha, e noutra só están as do PPdeG, BNG, ERG, PG, CDS e Partido Humanista, faltando as do PSdeG-PSOE, EU, CORCOBA2007 e PUM+J. O primeiro interventor que vén a comprobalas é o do BNG, que non din nada, igual que ó do PP, e, sorprendentemente, a do PSOE, que ó ver que a súa papeleta non está, move a testa e marcha. Son as 8:55, e todo seguía igual. Ten que ser unha cidadá normal e corrente, o que decida colocar tódalas papeletas ben. Falo con ela, e me dí que aínda que ela sabía que o primeiro ía ser alguén que chegara de marcha, o resto na mesa cría que ía ser algún ancian madrugador.

As 9 en punto. Preparo o meu voto, que vai para Quique Tello. Após uns minutos, Breixo faime un xesto coa testa, o que significa que xa podo ir votar. Son o primeiro en todo o colexio. En vez do DNI, saco a tarxeta do bus sen querer, o que ocasiona as risas da mesa. Por fin o atopo e llo dou ó Presidente da mesa, que introduce o meu voto na urna, ó mesmo tempo no que Breixo me tira unha foto co seu móbil. Desexolles sorte a todos, e por fin marcho a durmir.

PP e o Che

Hai un pequeno pobo en Lugo, chamado A Pastoriza, no que até este domingo, estaba a goberna-lo PP con maioría absoluta.

O PP, partido liberal no económico e conservador no social, supónse que é todo o contrario ó que era o comunismo do Che. Porén, semella que os responsábeis dese partido nesa vila non o deben ter moi claro, porque resulta que están a utiliza-la efixie e as frase do Che Guevara para face-la súa campaña electoral. En concreto, nesta foto que puxen á esquerda pódese ver unha das camisetas que están a repartir coa efixie do revolucionario, baseada nunha especie de escultura que está na fronte do Ministerio do Interior de Cuba n'A Habana, que a súa vez está baseada na famosísima foto de Alberto Korda, e que logo sería amañada por Jim Fitzpatrick dándolle o branco e negro da foto que hoxe coñecemos.

O PP xa está robando símbolos de novo, a novidade agora é que chegan á incongruencia. Qué vergoña.

25 de maio

Por se non nos chegaba, o 25 de maio, no que se celebran o Día da Toalla na honra do libro The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, de Douglas Adamas; e o Día do Orgullo Friki, resulta que a partires deste ano tamén é o Día do Orgullo Lusista e Reintegrata (sic).

Algún día escribirei por aquí a miña opinión sobor o reitegracionismo, pero xa adianto que non é a miña opción preferida para afastar o galego do castelán. Aínda así, semella que con esta festa que acaban de tirar do peto da chaqueta, non van conseguir moito.

Pois iso, que feliz Día do Orgullo Lusista e Reintegrata para o que sexa algunha das dúas.

Como xogar mal un pocket pair decente?

Eu non son extremadamente bo xogando Hold'em que digamos, pero cae de caixón que se non hai reraise pre-flop e tampouco te apostan após este turn é que non hai trío de K's na man do outro....

Só hai que ve-la cara de WTF! coa que fica toda a mesa, e especialmente Phil Ivey, cando chegan ó showdown.

Declaración

"A maior declaración de amor é a que non se fai; quen sinte moito, fala pouco"

Platón

Why do you tube?

Navegando aleatoriamente a través de YouTube, atopei un vídeo feito por Boh3m3, no que lanza unha cuestión moi interesante ó aire: Why do you tube? O que traducido ó galego ven dicir algo semellante a Por qué subes os teus vídeos a Youtube?

Non só debeume parece interesante a mín, senón que nuns 6 meses, o vídeo colleitou 393 respostas polo momento. Non as vín todas, pero eu sen dúbida quedo con ista, dunha pija americana, que comezou a facer un vlog porque "un día non tiña nada mellor que facer":





Tendo en conta que eu non teño vlog, só un fotolog e este blog, vou responder. Por que teño un blog? Porque me apetece, simplemente. Porque quería ter un medio onde escribi-las miñas parvadas. Porque sí. E xa está.

Pero indo alén das simples respostas, a pregunta é motivo de reflexión. Por que ten tanto éxito o feito de ter un blog?

Se nos fixamos na súa evolución, vemos que segue a mesma que os medios de comunicación tradicionais. Comezaron cos diarios, seguiron coa radio e após chegou a televisión. Neste eido temos ós blogs como equiparación ós diarios, ós podcasts como equivalente á radio e ós vlogs como equivalente á televisión. A modernización pasou tan rápido que algúns aínda nos quedamos no primeiro peldaño da escala, e dubido que saiamos del.

E ahí está o éxito, en toma-los blogs como un medio de comunicación con unha audiencia potencial estremadamente elevada, que ó mesmo tempo ten un costo nulo e unha dificultade desprezábel. E é que a xente necesita comunicarse, e Internet é un medio excelente para logralo.

Día das Letras Galegas

Hoxe é 17 de maio, Día das Letras Galegas. Este ano está adicado a María Mariño, poetisa noiense.

Realmente sábese moi pouco da súa obra, xa que a meirande parte está perdida, o que é unha mágoa. Se non fora por Uxío Novoneyra, nin a coñeceríamos.

Velaquí a miña pequena homenaxe:

De forte ollar, amiga,
de frio que non se quenta,
Amiga, que eres de todos
e por ninguén esquencida.

Soia co teu silencio
na forza do teu poder,
un por un de cada ser
levas do fin ó comenzo,
descansar a túa fonte.

Eurovision Song Contest 2007 (e III): Resultados

Pois finalmente gañou Serbia co Molitva ese. A verdade é que eu gostaba da canción, xa o dixen un par de veces na miña predición para a final. Para mín, e xusta gañadora.

E é que falan de amaño de concuros polos países do Leste e mil historias máis dese tipo: que si Lestevisión, que si España se debe retirar.... Con respecto a isto, concordo plenamente co artigo de opinión firmado por María Yañez e títulado Galicia, 12 points, publicado en El País.

Con respecto ás miñas predicións, imos botar contas. Nas semifinais, doume un punto por cada país que pasara ás semifinais segundo a miña aposta, e que ó final pasou. Se acerto a súa posición dous puntos. Se ocorren ambas cousas, serían 1+2 = 3 puntos.

Semifinais

País	Posto	Predición	Puntos
Serbia	1º	12	0
Hungría	2º	10	1
Turquía	3º	4	1
Bielorrusia	4º	25	0
Letonia	5º	15	0
Bulgaria	6º	26	0
Eslovenia	7º	24	0
Xeorxia	8º	5	1
ARI Macedonia	9º	28	0
Moldova	10º	6	1
Portugal	11º	23	0
Andorra	12º	17	0
Islandia	13º	21	0
Polonia	14º	2	0
Chipre	15º	3	0
Croacia	16º	18	0
Albania	17º	27	0
Noruega	18º	7	0
Dinamarca	19º	13	0
Suíza	20º	1	0
Países Baixos	21º	14	0
Estonia	22º	20	0
Montenegro	23º	22	0
Israel	24º	9	0
Malta	25º	11	0
Bélxica	26º	8	0
Austria	27º	19	0
Chequia	28º	16	0
Total	4/66 puntos posíbeis

Un desastre de predición, vaia. Imos ver agora a final. O mesmo, se acerto que unha canción queda entre os dez primeiros, un punto. Se acerto a posición exacta, dous puntos. Polo tanto, a puntuación máxima é de tres puntos.

Final

Clasificación real

País	Predición	Puntos para mín
Serbia	1º	7	1
Ucraína	2º	12	0
Rusia	3º	13	0
Turquía	4º	4	3
Bulgaria	5º	20	0
Bielorrusia	6º	14	0
Grecia	7º	5	1
Armenia	8º	17	0
Hungría	9º	6	1
Moldova	10º	9	1
Bosnia e Herzegovina	11º	21	0
Xeorxia	12º	1	0
Rumanía	13º	8	0
ARI Macedonia	14º	16	0
Eslovenia	15º	15	2
Letonia	16º	18	0
Finlandia	17º	2	0
Suecia	18º	3	0
Alemaña	19º	19	2
España	20º	11	0
Lituania	21º	23	0
Franza	22º	10	0
Reino Unido	23º	22	0
Irlanda	24º	24	2
Total	13/66 puntos posíbeis

Como vedes, un desastre de predición, aínda así, mellor na final que na semifinal. A ver que tal o ano que vén.

Programa do PSdeG

O mesmo día no que se abría a campaña electoral para as municipais deste ano, chegábame por correo unha carta do PSdeG - PSOE, na que entre a típica publicidade electoral e carta de Javier Losada, o alcaldable do partido para A Coruña, viña o programa de goberno para a cidade (nun perfecto castelán, por certo). Realmente non debería ser nada curioso que che manden un programa electoral á casa, pero nos tempos que corren, na que ninguén se preocupa por manter informados ós votantes, é unha cousa alomenos digna de mención, xa que non lembro que nunca se fixera.

Ben, pois neste programa houbo algunhas cousas que me chamaron bastante a taneción, xa sexa para ben ou para mal. Paso a comentalas.

1- Reforma das galerías comerciales de Adormideras. (p.5) Estaría ben, se non fose porque comezaron fai ben pouco.

2- Desenvolvemento e execución do Parque Ofimático. (p.6) Tódolos anos coa mesma cantiga, e nunca fan nada.

3- Ampliación das rutas de transporte público a Universidade. (p.8) Após quita-las liñas que iban polos barrios fan 3 anos? Contasello a outro.

4- Construción da Estación Intermodal para a chegada do AVE e como núcleo da conexión terrestre. (p.10) Tan cedo? O AVE non chega até 2012 en teoría, se contamo-los retrasos nas obras, calculo que até 2015.

5- Plan de dinamización da cidade e a súa área metropolitana. (p.12) Non me lembro onde escoitei que os que empregaban a palabra dinamización nun contexto deste tipo era porque non tiñan nin idea do que dicir.

6- Seguir impulsando a nosa cidade como referente nacional e internacional nas xiras de grandes espectáculos. (p.18) HA! Seguir impulsando, din. Dende cando fomos nós referente en xiras? Estes deben crer que traer un grupo decente cada 800 anos é ser un referente, ou non mo explico.

7- Construír zonas para a práctica do skate. (p.19) A ver se non as meten no quinto pino...

8- Transformación da Oficina Municipal de Información ó Consumidor (OMIC) en Centro Municipal de Recursos do Consumidor potenciando a súa actividade. (p.21) Tanto espazo teñen que rechear como para meter unha medida tan drástica como o cambio de nome dunha oficina?

9- Creación do Museo do Cómic. (p.23) A ver se é verdade....

10- Programa-las Noites Azuis: apertura dos museos, bibliotecas e outros centros culturais da cidade durante a noite. (p.24) Iniciativa moi interesante. Se ó final o fan, felicitarei ó PSOE.

11- Creación dun certame vinculado ó sector audiovisual. (p.25) Que rimbombante soa, e que merda vai ser, segurísimo....

Así por riba, son as que me semellan máis impactantes. Pero.... unha cousiña. Nin unha mención ó galego en todo o programa.

Erros

"Á vista de ollos dabondo, tódolos erros resultan evidentes"

Lei de Linus, Linus Torvalds

Eurovision Song Contest 2007 (II): Final

Hoxe é a final de Eurovisión. E continuando coa miña porra persoal, e tal como prometín, imos facer hoxe a da final, a ver que tal sae.

Tendo en conta a cantidade de acertos da semifinal que se disputou o xoves, que mirei así por riba e non eran moitos, non creo que saia moi ben. O luns ou o martes farei reconto dos acertos das dúas porras.

No que respecta á semifinal en sí, hei de dicir que sorprendeume a actuación en directo de Albania, moito mellor do que semellaba no video que colguei o outro día, e decepciounoume moito Suíza. Poderían habelo feito moito mellor, máis espectacular. Por certo, pasaron as tres cancións que máis me gustaban: Hungría, Serbia e Xeorxia.

E xa sen máis dilación, imos cos finalistas:

24

Irlanda

DERVISH

They Can't Stop The Spring

Canción de ritmos tradicionais irlandeses. Non creo que sexa moi valorada, nin é chamativa nin a posta en escena ten nada especial. Quedará atrás.

23

Lituania

4FUN

Love Or Leave

Canción bastante mala, a verdade. Sen chispa, non destaca para nada.

22

Reino Unido

SCOOCH

Flying The Flag (For You)

A comparación co Barbie Girl de Aqua é inevitábel. Aínda así, a canción é malísima, unha mágoa que un país como o Reino Unido, cunha grande solera no festival, mande este tipo de cousas.

21

Bosnia & Herzegovina

Maria ŠESTIĆ

Rijeka Bez Imena

Balada con ritmos árabes. Non lle vexo nada especial, creo que postos medios baixos.

20

Bulgaria

Elitsa TODOROVA & Stoyan YANKOULOV

Water

Outra canción que non entendo como chegou á final. Ademáis, a muller fixoo fatal na fase previa.

19

Alemaña

Roger CICERO

Frauen Regier'n Die Welt

O Michael Bublé alemán. A pena é que este tipo de cancións non se levan moito.

18

Letonia

BONAPARTI.LV

Questa Notte

Simplemente, non entendo como puideron clasificarse á final. Non o entendo.

17

Armenia

Hayko

Anytime You Need

Tipiquísima canción de Eurovisión. Non van facer moito.

16

ARI Macedonia

Karolina

Mojot Svet

Menos mal que segundo eu ían rematar no derradeiro posto na semifinal.... Xa non sei que pensar deles, a verdade. Gañar non van gañar, pero polos postos medios poden andar.

15

Eslovenia

Alenka GOTAR

Cvet Z Juga

Outra canción que puxen detrás na porra das semifinais e que conseguiu pasar. Quizáis sexa mellor do que eu pensaba....

14

Bielorrusia

Koldun

Work Your Magic

Puxenos moi atrás na semifinal e conseguiron pasar. A actuación en directo foi boa, veremos que fan.

13

Rusia

SEREBRO

Song #1

Típica canción pop. Postos medios.

12

Ucraína

Verka SERDUCHKA

Dancing Lasha Tumbai

Canción rarísima. Pero ten ritmo, e leva unha vestiario que é claramente diferenzábel. Tendo en conta que pertence ó bloque do Leste, e que se van votar entre eles, postos medios fácil.

11

España

D'NASH

I Love You Mi Vida

Non sei que opinar desta canción. Pode ser unha grande sorpresa ou unha grande decepción. Eu para variar e tendo en conta a mala sorte que ten España en Eurovisión últimamente, inclínome máis pola segunda opción. Pero bueno, xa que non está Portugal (que en 41 anos nunca gañou), ogallá gañen, que quero ir a ver un festival de Eurovisión na miña vida.

10

Franza

LES FATALS PICARDS

L'amour À La Française

A mellor definición desta canción atopeina nos propios comentarios do vídeo: Un francés que pretende ser un inglés que canta en francés. A canción está entre as catro ou cinco das que máis gosto, e no festival estará arriba.

9

Moldova

Natalia BARBU

Fight

Espectacular nas semifinais, cun directo moi pero que moi bó. E a cantante, moi pero que moi guapa.

8

Rumanía

TODOMONDO

Liubi, Liubi, I Love You

Unha canción moi orixinal, sen dúbida. Se a posta en escena é boa, pode da-la sorpresa.

7

Serbia

Marija ŠERIFOVIĆ

Molitva

Outra das canción das que gosto. A voz de Marija é impresionante, e fixoo moi ben na súa actuación das semifinais.

6

Hungría

Magdi RÚZSA

Unsubstantial Blues

A miña canción preferida de todo o festival. Pasou a criba, semella que gusta, e pode estar bastante arriba.

5

Grecia

Sarbel

Yassou Maria

Ricky Martin total, incluso no estribillo dí María. Porén, ten moito ritmo, e as guitarras misturadas cos ritmos gregos tradicionais quedan moi ben.

4

Turquía

Kenan DOĞULU

Shake It Up Shekerim

Outra das miñas apostas, pode chegar a gañar Eurovisión.

3

Suecia

THE ARK

The Worrying Kind

Canción moi leda, con ritmo, con garra e chispa. Asemade, o cantante deseguro que será recordado á hora das votacións, porque con esas pintas e ese xeito de bailar....

2

Finlandia

Hanna PAKARINEN

Leave Me Alone

Inspirada polo éxito de Lordi o ano pasado, Finlandia volta a presentar unha canción rock. E hei de engadir que a mín paréceme unha boa canción, que loitará nos postos altos ou incluso pola vitoria.

1

Xeorxia

Sopho

Visionary Dream

Outra canción da que gosto moito. Esa mistura de ritmos folk e electrónicos tocando varios xéneros musicais está moi lograda, e a posta en escena na semifinal foi moi boa. Se a repiten na final, e engadido a que o bloque dos países do Leste van apoiarse entre eles como fixeron na fase previa, eu creo que pode gañar Eurovisión, e aínda por riba, no seu debut.